এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
ক্ষোভ
আই ঔ, আৰুনো কিমান টানিম
সেৱা, বিশ্বাসৰ মেটমৰা বোজা
কিমাননো সহিম আৰু কেটেৰা জেঙেৰা
ৰ’দে পোৰা পথাৰত অকলে ভূঁই ৰোৱা
মোৰ অভিমানী প্ৰেয়সীৰ
মৰম আকলুৱা এহাল চকুৰ
নিৰৱ, নিৰ্বাক ককৰ্থনা
আই অ’, এটিবাৰ কৰ বিবেচনা।
উপজি পুৱাতে মোক দিলি যে শপত
মেৰিয়াই বগা সাজ, “নলগাবি ভাজ,
কামনা বাসনাৰ নলগাবি দাগ,
এয়া লক্ষ্মণ ৰেখা, নেবাঢ়িবি আগ”;
তোৰে শপত আই, অন্তৰ উজাৰি দিলো
আৰ্তজনক দেখি নিজকেই পাহৰিলো
সৰগৰ আসনতো বহি চালো
ময়ো যে মানুহ পিছে আজি গম পালো।
শৰীৰ, মন মোৰ ঘূণীয়া হ’ল
ষ্টেথস্কোপ যেন চিপজৰী হ’ল
আজি ৰাইজ জনেপ্ৰতি ডাক্তৰ হ'ল
মৰম, বিশ্বাসবোৰ নিৰ্বাসিত হ’ল
মানৱ জন্ম, মৃত্যুৰ দাম কমি গ’ল
মানৱতা দালালৰ লগতেই গ’ল
বগা সাজটোও ঘামি পচি উৱলি গ’ল
অমৃত আশ্বাস, উদাৰ প্ৰেমো জঁহি খহি গ’ল।
আই তোক কাবৌ কৰিছো
নপঠাবি ভাই-ভনী কাকো মোৰ আৰু
১১৬ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
