এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
প্ৰত্যাৱৰ্তন, এটি সাঁথৰ
পাৰ চৰাইহাল নেদেখা হ’লো
কিয় জানো! নে মই দৃষ্টি হেৰুৱালো?
পুৱাতেই কৈছিল অস্ফুট কিবা এটা
শুনিছিলো মই, বুজিহে নাপালো।
কিবা এক শূন্যতা সৰ্বত্ৰ বিৰাজে
ভয়ানক নিৰৱতা ধুমুহাৰ আগে
সীমাহীন উৎকণ্ঠা মনৰ মাজে
পামনে পুনৰ দেখা সন্ধিয়া ভাগে।
ক্ষতি নাই চেষ্টাত, নতুন ঘৰ এটি
সাজি দিম চোতালৰ এচুকত মই
খুদ চাউল সিঁচি দিম নিতৌ পুৱাতে
মন খুলি আদৰিম বুকুৰ মাজলৈ।
হয়তো (পাৰ হালে) উঠিছে বুজি
‘ইফেল টাৱাৰ’ৰ সুউচ্চ শিখৰটো
মহাৰ্ঘ আজি ক্ষণিক স্বস্তিৰ জিৰণী
এৰি অহা সৰু নিঃকিন পঁজাটোত
খুদ খাই পাতলাব পেটৰ পোৰণি।
ৰান্ধনী বেলিটোৱে চকু টিপিয়াই
তাকে কৈ গ’ল, সচেতন হোৱা
ঘনঘোৰ তমসাক নিদিবা প্ৰশ্ৰয়
মানৱতা বস্তিগছ ল’লেই জ্বলাই
হেৰোৱা চৰাইহাল আহিব দুনাই। ❖
এজন ডাক্তৰৰ কবিতা • ৯৭
