এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
সৰাফুল
এপাহ শুৱনী ফুল তল সৰি গ’ল
ধৰাৰ বুকুতে বোৱাই সুবাসৰ ঢল
অবিনাশী ধৰাতেই পুনু লীন হ’ল;
মৰতৰ ফুল হৈয়ো ছটিয়াই দিলা
সৰগী সুগন্ধ, যেন পাৰিজাত নীলা
ডালে ডালে ভিৰ কৰে চিত্ পখিলা।
খৰগতি পছোৱাই হ’ল মহাকাল
উদং কৰিলে আজি ৰেণুৰ ভঁৰাল
এৰি গ’ল মাথো তাৰ কলীয়া কৰাল,
তথাপিও মাজে মাজে পাওঁ এটি বাৰ
অনুভূতি, প্ৰকাশ্য সান্নিধ্য তোমাৰ
ব্যথিত মনে মোৰ কৰে হাঁহাকাৰ।
উঠি অহা কলিবোৰ থমকি ৰ’ল
ফুলনিৰ মধুৰতা ম্লান পৰি গ’ল
বেদনা লহৰবোৰ জোঁৱাৰহে হ’ল;
উটি অহা স্মৃতিবোৰ চপাই-কোঁচাই
হাঁহি আৰু কান্দোনৰ ছবিবোৰ চাই।
আছে অনন্ত সৃষ্টিৰ গৰিমাকে গাই।
বিচাৰিলে জানো কিবা কাৰোবাৰ পৰা
নুশুনিলো, নক’লে মনৰ বতৰা
মাথো বিলালে আশিস, অন্তৰ ভৰা,
আজিও চাই আছে ওপৰৰ পৰা
অলেখত এটি হৈ উজ্জ্বল তৰা
বিষাদ ডাৱৰহীন পৰিপূৰ্ণ ধৰা। ❖
(সমৰ্পিত, হৰিহৰ ভিনিহিলৈ)
৯৪ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
