আশা
বাৰ বজাৰ ক্লাছটো শেষ কৰি চিগাৰেট এটা খোৱাৰ উদ্দেশ্যেৰে অংশুমান কলেজৰ বাহিৰলৈ ওলাই আহিল। বাহিৰত খুব ৰ’দ। ডাঙৰ গছজোপাৰ তলত থকা ঘুমটিখনৰ সন্মুখত গৈ তেওঁ থিয় হ'লগৈ।
: গল্ডফ্লেক এডাল দিয়াচোন।
দোকানীজনে চিগাৰেট এটা আৰু জুইশলাৰ বাকচটো আগবঢ়াই দিলে।
: ইয়াতে বহিছো দেই অলপ সময়। ওচৰতে থকা চকীখনত বহি অংশুমানে কলে।
:বহক।
চকীত বহি অংশুমানে চিগাৰেটৰ মূৰত জুই সানি দিলে। অলপ দূৰৈৰ পৰা এজনী ছোৱালী খৰধৰকৈ দোকানখনৰ দিশত আগবাঢ়ি থকা লক্ষ্য কৰিলে দুয়ো। ঘূৰণীয়া মুখৰ, শকত দেহৰ ছোৱালীজনী দোকানখনৰ ওচৰলৈ আহি দুবাৰমান দীঘলকৈ উশাহ ল'লে আৰু ক'লে,
:তেনেহ'লে তুমি কি সিদ্ধান্ত ল’লা মোৰ প্ৰস্তাৱটোৰ বিষয়ে?—
কোনো উত্তৰ নিদিয়াকৈ দোকানীজনে অলপ সময় চাই ৰ’ল ছোৱালীজনীলৈ।
: মই মানে ... (অলপ ৰৈ) নোৱাৰিম বুজিছা, মোৰ বিয়া ইতিমধ্যে ঠিক কৰি থৈছে ঘৰত।
: কিন্তু তুমিতো ভাবিম বুলি কৈছিলা? কিয় কৈছিলা ভাবিম বুলি? (অলপ ৰৈ) সঁচাকৈ মোক বিয়া নকৰোৱা তুমি?
: বুজিবলৈ চেষ্টা কৰা, মই নোৱাৰিম।
: নুবুজো মই একো। মই শকত কাৰণেই তোমালোক মতাবোৰে বাৰে বাৰে মোক ঠগি থাকা।
: তেনেকুৱা কথা নহয় অ’ আশা।
: তেনেহ'লে কৰোৱানা মোক বিয়া। মই খুব মৰম কৰিম তোমাক, কাপোৰ
