খটাসুৰ বধ
এক প্লেইট শুকান ৰুটি, দালি-চব্জি, অলপ আচাৰ আৰু একাপ চাহ।
অর্ডাৰটো দি বহি আছোঁ। ৰেডি কৰােতে অকণমান দেৰি লাগিব বােলে।
মানে, অর্ডাৰমতেহে ৰেডি কৰি দিয়ে বাবে এইকণ দেৰি লাগেই হেনাে।
হ’ব আৰু! বহিবই লাগিব। খাই নল’লেও পিছত ভােকহে লাগিবগৈ।
হ’লেও, কিমান দেৰি বা লাগে!
আন একো কৰিবলৈ নথকাৰ বাবে পকেটৰ পৰা ফোনটোকে উলিয়াই ল’লাে আৰু ক'ত কি ওলায় চাওঁ বুলি তাকে পিটিকিবলৈ ধৰিলাে।
হঠাৎ, কাষৰ টেবুলখনৰ চকীকেইখন লৰচৰ কৰাৰ শব্দ কাণত পৰিলহি।
মূৰ তুলি চাই দেখিলাে, দীনেশ, ৰাজেন, ৰঞ্জন আৰু পার্থ।
মােৰ এনে লাগিল, প্লাষ্টিকৰ চকীকেইখন লৰচৰ কৰােতেই সিহঁতে যেন প্রয়ােজনতকৈ অধিক শক্তি প্রয়ােগ কৰিছে আৰু বহােতেও বেছিকৈ আওজিছে।
চকীকেইখন সিহঁতৰ বাবে যেন সৰুৱেই হৈছে, সেইকেইখনে যেন সিহঁতৰ দেহৰ ওজনখিনি ঠিকমতে ল’বই পৰা নাই, এনে এটা ভাবত সিহঁতৰ প্রত্যেকেই মাজে মাজে চকীকেইখন পৰীক্ষা কৰাত লাগিল আৰু বিৰক্তি প্রকাশ কৰিলে।
এটা সময়ত, মই চকু ঘূৰাই আনিলাে আৰু ফোনটোতে লাগি থাকিলাে।
তেনেতে, বাইজনী আগবাঢ়ি আহিল আৰু সিহঁতে কি খাব সুধিলেহি।
‘গ-ৰ-ম কি আছে?’
ৰঞ্জনৰ দমভৰা মাতটো শুনি তেওঁৰ হয়তাে সহ্যই নহ’ল।
তেওঁ ওভােতাই স্পষ্টভাৱেই সুধিলে, ‘কিমান গৰম লাগে ?’
বাইৰ পৰা তেনে এটা অপ্রত্যাশিত প্রশ্ন শুনি সি হয়তাে থৎমৎ খালে।
তেনেতে যেনিবা পার্থই হাঁহি এটা মাৰি গৰম চিংৰাকে আনিবলৈ ক'লে।
কিয় জানাে,নতুন অর্ডাৰটো লৈ বাইজনী কিচ্ছেনলৈ বুলি সােমাই যাওঁতে মােৰ ফালে চাই লাহেকৈ হাঁহি এটা মাৰি থৈ গ'ল।
মই পিছে কথাটো মন নকৰাৰ দৰেই পুনৰ ফোনটোতে লাগি থাকিলাে।
হঠাৎ, সমুখত ৰুটিৰ প্লেইটখন থােৱাৰ শব্দটো শুনি মূৰ তুলি চালাে।
