সি মানে ঘৰ এৰিব বুলি আগৰেপৰাই সাজু হৈ আছিল।
আমাক, পিছে, ফুটকে নিদিলে।
নহলে, ইমান তাৎক্ষণিকভাৱে ওলাই গ'ল কিদৰে !
এইবােৰ মানুহক কি বিশ্বাস কৰিবা !
ভাগ্য ভাল, কথাটো এতিয়াই ধৰা পৰিল বুলিহে। নহ'লে...
আৰু, এই মামনজনীও যে ইমান বুৰ্বক, ইমান আঁকৰী !
আজি তিনিমাহে মানুহটোকনাে চিনি নাপালিনে?
মানুহজনীয়ে পাৰিলে যেন মামনক ধৰি আনি চুলিঘটলা এটাকে দিবহি।
‘এ, থােৱা থােৱা ! মইতাে এইবােৰ একো ভবাই নাছিলাে।
তুমিহে একেবাৰে...’
কাজিয়াৰ চূড়ান্ত পৰ্য্যায় পালে মাক-জীয়েকৰ মাজত ‘তুমি চলে।
কথাষাৰ কৈয়েই তাই পিছে ৰূমত সােমালগৈ আৰু দুৱাৰখন মাৰি দিলে।
এনে সময়ত, মানুহজন হয় ৰূমত সােমাই থাকে, নহয় ওলাই যায়।
তেওঁতাে মাত মাতি লাভেই নাই। তেওঁৰ কথা কোনেও নামানেও।
তেওঁ বেছি টেপটেপাই থাকিলে ‘ঔষধ’ এপালিহে ঠিক্চে পাব।
আজি পিছে, তেওঁ মনে মনে থাকিব নােৱাৰিলে।
হাজাৰ হওক, নিজৰ জীয়েকৰ ভৱিষ্যতৰ কথা। তেওঁৰতাে দায়িত্ব আছে।
গতিকে, তেওঁ কথাটো ঠাণ্ডাভাৱে আলােচনা কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে।
‘এ, থােৱা থােৱা তােমাৰ কথা ! তােমাক কোনে মাতিছে?
অলগদ্ধ ক’ৰবাৰ ! লাগে নেকি এপালি ?’
উৰহৰ খংটো নগাঢাৰিতে সাৰিবলৈ মানুহজনী ইতিমধ্যে সাজু হ'লেই।
তেনেতে, তেওঁলােকৰ মাজত পুনৰ আৱিৰ্ভাৱ হ’লহি মামন।
তাইৰ চকুৱে-মুখে কি খং !
‘বন্ধ কৰ এইসব অসভ্যালী! সব তহঁতৰ কাৰণেই হৈছে।
তহঁতে যে সিদিনা মাৰ-পিতবােৰ কৰিছিলি, সিতাে ৰূমতে আছিল।
মই মন কৰিছিলাে নহয়, সেইদিনাৰ পৰাই তাৰ মনটো সলনি হৈ গ’ল।
তাৰ আগলৈকেতাে সব ঠিকেই আছিল।
আৰু শুন, মইয়াে নাথাকো ইয়াত। কাইলৈকে গুৱাহাটীলৈ যামগৈ।
তহঁত বুঢ়া-বুঢ়ী দুটা নিজৰ মাজতেই কাজিয়া কৰি কৰি মৰিবি!’
