এতিয়া, মায়ে বাৰু কি কৰিব! কি ক’ব!
কিন্তু, মানুহজনীয়ে লগে লগে নিজৰ ৰূপ ধাৰণ কৰিলেই।
‘অ, তুমি ঠিকেই কৈছা। আমিও তাকে ভাবিছোঁ।
আৰু, কাইলৈ তাইৰ বিয়াৰ ফার্নিচাৰবিলাক আনিব যে, তাৰ আগতেই তােমাক ঘৰটো খালী কৰি দিবলৈ কওঁ বুলিয়েই এই কথাখিনি...'
মায়ে ঠিক কৈছে। ই আচলতে মাক চিনি পােৱা নাই। গম পাবি ৰহ!
‘নিশ্চয় নিশ্চয়। কাইলৈ ৰাতিপুৱাই মই ঘৰটো খালী কৰি দিম, তেন্তে।’
‘নাই, কাইলৈ পুৱাতে ফার্ণিচাৰ আহি পাবহিয়েই। তুমি ঘৰটো এতিয়াই খালী কৰি দিব লাগিব। আমাৰ হাতত সময় একেবাৰেই নাই।
খং-উত্তেজনাত মানুহজনী যেন কঁপি উঠিল। কঁপি উঠিল মাত-কথাও।
মানুহজন কিন্তু নিৰৱ হৈ বহি আছে। তেওঁৰ মুখৰ মাতেই যেন হেৰাল!
সি এবাৰ মানুহজনীলৈ আৰু আনবাৰ মানুহজনলৈ গভীৰভাৱে চালে, তলৰ ওঁঠখন সামান্যভাৱে কামুৰি ধৰিলে আৰু দীর্ঘ নিশ্বাস এটা এৰি দিলে।
‘চেহ, ইমান লৰালৰিকৈ! এই ৰাতিখন বিপদেই হ’ল নহয়! কিনাে কৰাে!
আপােনালােকেতাে এমাহৰ আগতেই...'
‘সেইবােৰ তােমাৰ সমস্যা, তুমি জানা।
মূঠতে, ঘৰ খালী কৰা! কথা ইমানেই।’
‘ঠিক আছে। যাওঁ বাৰু। বিয়ালৈ পিছে নমতাকৈ নাথাকিব।’
যিমান পাৰে সহজ হ’বলৈ চেষ্টা কৰি সি বাহিৰলৈ ওলাই আহিল।
চোতাললৈ ওলায়েই সি পকেটৰ পৰা ফোনটো উলিয়াই ল’লে।
ঠিক, দহমিনিটৰ পিছতে কেৰিয়াৰ এখন আহি গেইটৰ সমুখত ৰ’লহি।
দুটা মানুহ তাৰ ৰূমটোলৈ সােমাই গ'ল আৰু ঠিক দহমিনিটৰ ভিতৰতে গেছ ষ্ট’ভৰ পৰা টি.ৱি.লৈকে সকলাে বস্তুৱেই আহি গাড়ীত উঠিলহি।
আনকি, সি লগাই লােৱা বাল্ব কেইটাও সিহঁতে খুলি আনিলে।
এইবাৰ, টৰ্চটো লৈ ঘৰটোৰ চুকে-কোণে শেষবাৰৰ বাবে চকু ফুৰাই লৈ সি মালিকৰ ঘৰৰ কলিংবেলত হাত দিলেগৈ।
‘এ, হ'ব হ'ব। তােৰ মুখ নাচাওঁ আৰু! যা যা!’
দুৱাৰখন সামান্যভাৱে মেলি মালিকনীয়ে তাক শেষ বিদায় জনালে আৰু দুৱাৰখন ধমকৈ বন্ধ কৰি দিলে। লগে লগে,নুমাই গল আগচোতালৰ লাইটটোও৷
ক্ষন্তেক পিছতে গাড়ী আৰু বাইক দুয়ােখন ষ্টার্ট হােৱাৰ শব্দ শুনা গ’ল।
‘দেখিলানে তাৰ কাৰবাৰটো! ইমান যে তলে পুতল !
