টাউন পালেহি কোনেও ক'বই নােৱাৰিলে।
এটা এটা তিনিআলি, চাৰিআলিত এগৰাকী এগৰাকীকৈ নামি গ'ল।
প্রত্যেক গৰাকীয়েই মনত লৈ গ'ল সন্তুষ্টিৰ এক আভাস।
পিছদিনা, ঠিক আঠবজাত থানা চাৰিআলিতে তেওঁলােক আকৌ গােট খালেহি। ক্ষন্তেক পিছতে, আলি-কেঁকুৰিটোত অনিলৰ গাড়ীখনাে দেখা গ'ল।
‘এ ৰাম, গাড়ী আহি পালেহিয়েই!
ৰাস্না বাইদেউ দেখােন আহি পােৱাহিয়েই নাই!
ৰ’বচোন, কল এটা কৰি চাওঁ !’ - মধুমিতাই ফোনটো উলিয়ালে।
অলপ পিছতে তেওঁ কিন্তু ‘হয় নেকি? ঠিক আছে বাৰু!' বুলি কৈয়েই ফোনতে সামৰি থ’লে।
বাইদেৱে কি ক'লে ? - দীপাৱলী বাইদেউ ওচৰ চাপি আহিল।
‘বাইদেউৰ বােলে এঠাইত সােমাবলগীয়া আছে। অলপ দেৰি হ’ব।
আমাক আগবাঢ়িবলৈ কৈছে।’
হ’ব বাৰু তেন্তে!’ - বুলি তেওঁলােক নিজৰ নিজৰ ছিটত বহিলগৈ।
ছিটত বহি লৈয়েই মধুমিতাই ভাবিলে, এনেকৈ থেপাথেপিকৈ যােৱাতকৈ অলপ আৰামতে যাব পাৰি দেখােন।
‘দীপাৱলী বাইদেউ নহ'লে আগৰ ছিটটোতে বহকগৈ!’
‘নালাগে দিয়া!ইয়াতে ভাল। এদিনলৈ সেইটো ছিটত নবহিলেও হ'ব।’
কথাষাৰ কৈয়েই তেওঁ নিজৰ ছিটটোত যিমান পাৰি ভালকৈ বহি ল’লে।
‘এদিনলৈ নহয় দিয়ক! ভয় কৰিব নালাগে।
সেইটো ছিট এতিয়াৰ পৰা আপােনাৰেই হ'ল বুলি ধৰি লওক আৰু!’
৪৫
