অধ্যক্ষজনে এক চমু কিন্তু আৱেগিক ভাষণ দিলে।
তাৰ পিছতে বক্তব্য ৰাখিলে নতুন অধ্যক্ষগৰাকীয়ে।
সেই ভাষণতাে নতুন কথা নাই। খালি, সকলােকে মহাবিদ্যালয়ৰ নিয়ম- শৃংখলাখিনি মানি চলিবলৈ এক আহ্বান আৰু লগতে সকলােলৈকে এক শুভেচ্ছা!
অৱশ্যে, নতুন অধ্যক্ষ গৰাকীনাে কোন, ছাত্র-ছাত্রীখিনিয়ে তাক জানিলে।
আবেলি ঠিক তিনি বজাত অনিলৰ গাড়ীখনৰ হৰ্ণটো শুনা গল।
'গাড়ী আহিলেই, ব’লক ব’লক!’- বুলি টাউনীয়া আটাইকেইগৰাকীয়ে
খৰখেদা লগালে। মধুমিতাতাে সদায়ে আনতকৈ এখােজ আগত।
‘এ ৰ’বা! ৰাস্না বাইদেউ ওলাই অহাই নাই নহয় !’
দীপাৱলী বাইদেউ হঠাৎ বাৰাণ্ডাৰ ষ্টেপৰ ওপৰতে ৰৈ দিলে।
নয়না আৰু আয়েসা বাইদেউৱাে তেওঁৰ ওচৰতে থুপ পাতিলেগৈ।
‘ঠিক আছে, মইয়ে মাতি দিছোঁ, ৰ’ব!’-বুলি মধুমিতা আগবাঢ়িল।
ইপিনে, বাকীকেইগৰাকীৰ মাজত চলি থাকিল নানান ৰসাল বার্তালাপ।
অলপ পিছতে অলপ গহীন ভাবত মধুমিতা ওলাই আহিল।
‘ৰাস্না বাইদেউৰ হেনাে অলপ দেৰি হ'ব।
মানে, হঠাৎ দায়িত্বটো ল'বলগীয়া হ'ল নহয়, সেয়েহে, দৰকাৰী কথা কিছুমান ছাৰৰ পৰা শিকি বুজি লবলগীয়া হৈছে।
আমাক আগবাঢ়িবলৈহে কৈছে। যাওঁ ব’লক!’
‘কিন্তু, বেছি দেৰি হ'লে তেখেত যাব কিহত!
বাচ নাপালে টেক্সিহে ধৰিবগৈ লাগিব।’
দীপাৱলী বাইদেৱে অলপ দেৰি ৰৈ দিয়াৰ কথাই ভাবিছিল।
কিন্তু, তেখেতে নিজেই আগবাঢ়িবলৈ কোৱাত আন কথা ভাবি অনিলক গাড়ী ষ্টার্ট কৰিবলৈয়ে ক’লে !
‘আমাৰ পিছে ভালেই হ’ল জানানে মধুমিতা!
নহ'লে, বাহিৰা কোনােবা প্রিন্সিপাল আহি যােৱাহলে হয়তাে সমস্যাই হ’লগৈহেঁতেন। নে কি কোৱা ?’
‘সেইটোতাে হয়েই।
মই অৱশ্যে ভাবিয়েই আছিলাে বােলাে ছাৰে আৰু ৰাস্না বাইদেউকে নিদি আমাকনাে সমস্যাত পেলাই থৈ যাবনে!
এতিয়াতাে, মই ভাবি থকাটোৱেই হ'লগৈ।
ইটো সিটো ৰসাল কথা পাতি পাতি আহি থাকোতে গাড়ী আহি কেতিয়া
88
