অফিচতাে তাৰ মনটো অৱশ্যে ভালেই লাগি থাকিল।
উভতি আহােতে মনৰ আনন্দতে কুঁহিমাছ আধাকেজিও সি লৈ আহিল।
পিছে, ৰাতি ভাতৰ পাতত বহােতে ৰশ্মিয়েতাে আচৰিত কথা এটা ক'লে৷
মানে, গােটেই আবেলিটো মালিকনী আহি হেনাে অমলহঁতৰ ৰূমতে হাঁহি মাতি বহি থাকিলহি আৰু মাজে মাজে আনকি বলিনহঁতৰহে বদনাম গালে।
‘কি-ই-ই?’ - সি যেন কথাটো বিশ্বাসেই কৰিব পৰা নাই।
‘আপােনাৰ অমলদাইয়াে দেখােন আপােনাৰ কথা কৈ কৈ হাঁহিলেহে।’ ‘হেই! কি কথা কৈছা? তেওঁ দেখােন অথনি তােমাৰ সমুখতে...'
সিনাে বাৰু ৰশ্মিৰ কথাটো এতিয়া বিশ্বাস কৰে কেনেকৈ !
কিন্তু, তাইনাে মিছা কথা এটা ক’বনে? আৰু, ক’বনাে কিয় ?
হয়তাে, হাতত থকা ভাৰাতীয়া এজন হাতচাৰা নহ'বৰ বাবে মালিকনীয়ে শেষ চাল এটা খেলি চাবও পাৰে। আৰু, ঘৰটো হাতত ৰাখিবলৈ অমলহঁতেও শেষ চেষ্টা এটা কৰি চাব পাৰে। সেয়েহে হয়তাে, আবেলিৰ সেই নাটকখন!
ঠিক আছে বাৰু, পৰিৱেশ, পৰিস্থিতিখিনি লক্ষ্য কৰি থকা হওক !
অৱস্থা চাই ব্যৱস্থাতাে কৰিবই লাগিব।
ব্যৱস্থানাে কি আৰু, এওঁলােকৰ আগত গহীন হৈ থাকিব লাগিব।
নিজাকৈ মাটি অকণ নিকিনালৈকে এই ঘৰটো এৰি দিবতাে নােৱাৰিয়েই।
ঘৰ সলাই থকা কিমান দিগদাৰ, এই কথা ভূক্তভােগীয়েহে বুজি পায়।
আৰু, এনেয়ো, তােমাৰ শাস্তি হ’লে এইবােৰ মানুহেতাে ভালেই পাব।
কিন্তু, এইবােৰ মানুহক কোনাে কাৰণতেই ভাল পাবলৈ দিব নােৱাৰি।
লাগিলে, ইয়াৰ বাবে প্ৰেছাৰ উঠি কোনােবা চকুচৰহা মৰিয়েই যাওক !
কথাবােৰ ভাবি ভাবি এটা সময়ত বলিনৰ পিছে হাঁহি এটাহে উঠি আহিল।
‘কি হ’ল, হাঁহিলে যে?’- ৰশ্মিৰ পােনপটীয়া প্রশ্ন।
‘কিনাে হ’ব আৰু! মানুহবােৰৰ কথা-কাণ্ডবােৰ নেদেখিছা?
আচৰিত লাগে, বুইছা ?’- বলিন যেন হতাশ হৈয়ে পৰিছে।
‘যিয়ে যি কৰে, কৰি থাকক!
মই হলে এইবােৰত মাথা মাৰিবলৈ নাই দেই!’-ৰশ্মিয়ে বাগৰ সলালে।
ঠিকেই। এইবােৰত মাথা মাৰিতাে লাভেই নাই। অযথা টেনচন।
তাতকৈ, শুবলৈ চেষ্টা কৰাই ভাল।
তাকে ভাবি সি এক, দুইকৈ নেওতাখনকে মনতে আওৰাবলৈ ল'লে।
পুৱা উঠি টয়লেটলৈ যাওতে সি পিছে আচৰিত হােৱাৰে কথা।
