সি মন কৰিলে, অলপ পুৰণি ডিজাইনৰ আসাম টাইপৰ এটা ঘৰ।
গেইটৰ ওচৰৰ পৰা দুৱাৰমুখলৈকে পকা কৰা বাটটোৰ দুয়োকাষে দুশাৰী হে’জ আৰু দুই এজোপা ফুল। মাজতে এজোপা খেজুৰ জাতীয় গছো আছে।
সি গেইটৰ সমুখতে ৰৈ ঘৰটোৰ পৰিৱেশ-পৰিস্থিতি অধ্যয়ন কৰি থকাৰ সময়তে হালৈয়ে যেনিবা অট’ৰ ভাৰাটো আদায় দি আজৰি হ’ল। ভালেই হ'ল।
কুকুৰ থাকিব পাৰে বুলি ভাবি সি অলপ থেৰোগেৰো কৰি থাকোতেই তেওঁ গেইটখন খুলি সোমাই গ'ল। সাহস পাই সিয়ো তেওঁৰ পিছ ল’লে।
বেগটো মজিয়াতে নমাই থৈ সি ইফালে সিফালে চাবলৈ ধৰিলে।
তেওঁ কলিং বেলটো টিপি দিলে। ক্ষন্তেক পিছতে দুৱাৰখন মেল খালে।
ল’কাটৰ ব্লাউজ পিন্ধা সুন্দৰী মহিলা এগৰাকী হাঁহিমুখেৰে ওলাই আহিল।
‘বাঃ ধুনীয়াজনী হৈছা দেখোন অ’!
হালৈদেৱে দেখোন হাঁহি হাঁহি তেওঁৰ উদং বাহুটোত টিপা মাৰি দিলে।
‘যাঃ এইটো!’ - মানুহজনীয়ে মুখখন অলপ ভেঙুচাই দেখুৱালে।
হঠাৎ, কি দেখিলে কি নেদেখিলে, সি যেন একোৱেই ধৰিব নোৱাৰিলে।
সিতো চকু মোহাৰি মোহাৰি থৰ হৈ ৰৈ গ'ল।
‘আহক!’- হঠাৎ, মানুহগৰাকীৰ মাতষাৰ তাৰ কাণত পৰিলহি।
তাৰ পিছৰখিনি আৰু গতানুগতিক।
মানে, হাত-ভৰি ধোৱা, চৰ্বত একোগিলাচ খোৱা, ঘৰখনৰ বাকীকেইজন সদস্যৰ কুশল-মঙ্গলৰ বাতৰি লোৱা, ডাইনিং টেবুললৈ যোৱা আৰু ভাত খোৱা।
‘ই কানু কিমান সময়ত পায়হি?’
‘তেওঁ আহোঁতে ৰাতি ৯ মানেই বাজে। দিনটোৰ বিক্ৰী-বাৰ্তাৰ হিচাপ- পাতিখিনি চিজিল লগাইহে আহিব পাৰে৷ নহলে, পিছদিনা ঝামেলাহে হয়।’
‘দিনটো অকলে অকলে আমনিহে লাগে চাগে!’
‘দিনটো আজৰিয়েই নাপাওঁ। গোটৰ কামখিনিও থাকে নহয়!’
‘ই মাইনা ক’ত?’
‘সিতো স্কুললৈ গৈছে। আবেলি একেবাৰে টিউচন কৰিহে উভতিব।’
মানে, একক পৰিয়াল। সৰু পৰিয়াল। আৰু নিশ্চয় সুখী পৰিয়ালেই।
ভাত-পানী খাই লৈ অলপ সময় সি জিৰালে। মানে, চোফাখনতে বহিল।
আবেলি ঠিক পাঁচ মান বজাত সি ভাবিলে, কিমাননো ভিতৰতে সোমাই থাকিব আৰু! ওচৰৰে চাহ বাগানখনৰ ফালেই অলপ ওলাই যোৱা হওক।
হালৈদেৱে পিছে আৰু অলপ জিৰাব বুলিহে ক'লে।
