নহ'লে, গহীন হৈ যিমান পাৰি খৰধৰকৈ আঁতৰি যায় ।
হেৰ’, তহঁতে চাকৰিহে কৰ!
চাকৰি কৰ আৰু মাহেকৰ মূৰত দৰমহা কেইটামান পাৱ !
তাতকৈ কিনাে বৰ ডাঙৰ কাম এটা কৰিব পাৰিছ যে এতিয়া একেবাৰে মাটিত ভৰি থ'বলৈকে তহঁতৰ মন নােযােৱা হৈছে!
নে জীৱনত ইমানখিনিকে হ’ব বুলিও ভবা নাছিলি ?
‘সিদিনাতাে সাংঘাতিক ঘটনা একেবাৰে !’
ইহঁতৰতাে প্রতিটো কথাই সাংঘাতিক।
সাংঘাতিক নহ'লেও ইহঁতে সাংঘাতিক বুলি মােহৰ এটা মাৰি দিয়ে।
তাৰ পিছত সেইটো কথা সাংঘাতিক নহয় বুলি ক’বলৈ কাৰ সাধ্য আছে?
‘সিদিনা সন্ধিয়া হ’ল কি মানে, বাহিৰত হুলস্থুল শুনি ওলাই গ'লাে।
দেখিলাে, ৰাস্তাত পাগল এটাই পূৰা হাল্লা কৰি আছে।
সি মানে তাৰ মাইকীৰ লগত কাজিয়া লাগিলে ৰাস্তালৈ ওলাই আহে।
তাৰ পাগলামিখন দেখি মােৰ মানে খঙেই উঠি আহিল।
বাৰাণ্ডাৰ পৰাই তাক দম এটা দিলাে। সি কিন্তু কেয়াৰেই নকৰিলে।
জেওৰাখুঁটি এটা উভালি লৈ সাৰৌপ সাৰৌপকৈ লগায়েই দিলাে আৰু!
দুচাট খায়েই বেটা কেনি পলাল কোনেও ধৰিবই নােৱাৰিলে।
মইতাে তাৰ তেলেই বাহিৰ কৰিলােহেঁতেন। পিছে, মানুহবােৰে...’
মানে, ওচৰৰ মানুহখিনিয়ে তাৰ হাতে-ভৰিয়ে ধৰি ৰাখিলে বুলিহে!
নহ'লে সেই মানুহটোৰ কি অৱস্থা হ'লহেঁতেন একমাত্র ভগৱানেহে জানে।
কথাখিনি কৈয়েই সি আটাইকেইটাৰ মুখৰ ওপৰেদি চকু ঘূৰাই আনিলে।
কিন্তু কিয় জানাে, কাৰােপৰাই সি আশাব্যঞ্জক সহাৰি এটা নাপালে।
প্রত্যেকেই যেন হাঁহিব লাগে বাবেহে অকণমান হাঁহি দেখুৱালে।
সঁচায়ে কৈছোঁ, কথাটো লক্ষ্য কৰি মােৰ পিছে হাঁহি এটাহে উঠি আহিছিল।
কিন্তু, তাৰ কথা শুনিয়েই মই হঁহা বুলি সি ভাবিব পাৰে বুলি ভাব এটা মনলৈ অহাত হাঁহিটো সামৰিয়েই থ’লাে আৰু ৰুটি চোবােৱাতে লাগিলাে।
তাৰ কথাত হাঁহিবলৈ মােৰ কি দৰকাৰ পৰিছে?
মাজতে এবাৰ কাৰােবাৰ ফোনৰ ৰিংট’নৰ শব্দ এটা কাণত পৰিলহি।
দেখিলাে, দীনেশে ফোনটো উলিয়াই লৈ কাৰােবাৰ লগত বৰ কোমল মাতেৰে কথা পতাত লাগিছে। মাজে মাজে, তাল ৰাখি অলপ অলপ হাঁহিছেও।
‘কাৰ ফোন? মঞ্জুমণি নেকি?’
