পুনৰ চিঙি লৈ মুখত ভৰাই দিলাে আৰু পৰম তৃপ্তিৰে চকু মুদি চোবাবলৈ ধৰিলাে।
তাকে নকৰি মইনাে কৰিম কি? মােৰ কৰিবলৈ আছেনাে কি?
আৰু, ইয়াক মই যেনিবা চিনিহে নাপাওঁ।
এদিন ডিফুৰ ৰেইল ষ্টেচনতে মােক লগ পাই ই যিখনহে চং কৰিলে !
প্লেইটফৰ্মৰ ভিৰৰ মাজত মােক দেখি সি যেন হঠাৎ বেলেগ গ্রহৰ প্রাণী এটাহে দেখা পালে, এনে এটা ভাবত ‘অ-হ!’ বুলি একেবাৰে উচপ খায়েই উঠিল।
তাৰ কথা-কাণ্ডখন দেখি মই বােলাে ইয়াৰ আক’ হ’ল কি!
পিছতহে গম পালাে, সি হেনাে আজিকালি চিনাকি মানুহবােৰক লগ পালেও ‘অহ!” বুলি উচপ খাইহে উঠে। তাৰ পিছত মূৰটো যিমান পাৰে সিমান পিছলৈ নি চকুৰে ঘােপা কৰি সমুখৰ মানুহজনলৈ বৰ অদ্ভুত ধৰণেৰে চায় আৰু তেওঁক তাচ্ছিল্যভৰা কথাকেইটামান কৈ নিজৰ ‘লেভেল’ দেখাবলৈ চেষ্টা কৰে।
সি যেন গালিভাৰ আৰু বাকীবােৰ মানুহ যেন বাওনা, এনে এটা ভাব।
বেটাই চাগে আজিলৈকে হিচাপৰ মানুহৰ মুখামুখি হােৱা নাই।
হ’লে গম পাব।
বাৰু সেইবােৰ যিয়েই নহওক, মােৰ সেই ধৰণৰ চেঁচা প্রতিক্রিয়া এটা দেখি তাৰ চাগে সহ্যই নহ’ল। কিন্তু, সি কৰিবনাে কি!
আন উপায় নেদেখি সি তাৰ সেই কাৰ্য্য়টোৰ সমর্থনতে যুক্তি আগবঢ়োৱাত লাগিল। যুক্তিনাে আন কি হ’ব আৰু, কিছুমান মানুহ যে আজিৰ যুগতাে অভদ্র হৈয়ে আছে আৰু সিহঁতক যে সেই ধৰণেৰেহে লাইনলৈ আনিব পৰা যায়, সেয়াই।
‘মানুহটো মানে পাগলেই আছিল নে কিয়েই জানাে!’
হঠাৎ, ‘পাগল’ শব্দটো শুনি দীনেশৰ মুখখন উজ্বলি উঠিল।
মানে, সি এটা আইডিয়া পাই গ'ল।
এক নাটকীয় মুদ্রাত অলপ পিছলৈ হালি সি প্রথমে হাঁহি এটা মাৰিলে।
মানে, এই বিষয়ত তাৰাে কিছু ক’বলগীয়া আছে।
‘অঅঅঅ...সিদিনাৰ কথাটো কোৱাই হােৱা নাই নহয়!’
দীনেশে আক’ কাকো সম্বােধন ধৰি নামাতে বা কথা নকয়।
কোনােবা চিনাকি মানুহৰ মুখামুখি হলে হয় ‘অস্’ বুলি উচপ খাই উঠে নহ'লে দীঘলীয়াকৈ ‘অঅঅঅ’ বুলি মূৰটো যিমান পাৰি পিছলৈ নি সমুখৰজন প্ৰকৃততে মানুহেই নে কিবা ভূত-প্রেতেই, তাকে পৰীক্ষা কৰি চাবলৈ চেষ্টা কৰে।
সিজন তাৰ নিচিনাই মানুহ বুলি বিশ্বাস এটা হ'লেহে সি কথা পাতে।
মানে, তাৰ ষ্টেণ্ডাৰ্ডৰ মানুহ হােৱাৰ কথা কৈছোঁ।
