লাগিবই। মোৰ মতে গণপতিতকৈ ধনপতিৰ পৰাচিত বেচি। গণপতিয়ে হাতেৰে নোৱাৰিলেও মুখেৰে অন্ততঃ অন্যায়ৰ প্ৰতিবাদ কৰিছিল, কিন্তু ধনপতিৰ সিমান ফেৰা সাহ-শক্তিও নাছিল। তেওঁৰ পাপ দুটা,—এটা হৈছে, অন্যায় দেখিও প্ৰতিবাদ কৰিব
নোৱৰা কাপুৰুষতা; আনটো হৈছে লগৰীয়াজনক আক্ৰমণকাৰীৰ হাতত এৰি অহা বিশ্বাস-ঘাতকতা। সেই কাৰণে গণপতিৰ পৰাচিত যিমান, ধনপতিৰ তাৰ দুগুণ।
মোৰ কথা শুনি শ্ৰুতিকৰে কলে,–“আপুনি কোৱাটো শাস্ত্ৰৰ মত নহয়।”
মই।— আপোনালোকে শাস্ত্ৰ-শাস্ত্ৰকৈ নিজৰ জ্ঞান-বুদ্ধি, যুক্তি-তৰ্ক সোপাকে টিকিৰাৰ লগত ধোঁৱা কৰি উৰুৱাই দিছে। এই হেন দুজন ডেকাক এটা কেলেহুৱাই অন্যায়ভাবে আক্ৰমণ কৰিলে, আৰু এওঁলোকে গাল পাতি দি চৰ খাই লৰ মাৰি প্ৰাণটো ৰাখিলে। তাক ভালকৈ ঠেকেচাচেৰেক দি শিকনিদিবলৈ এওঁলোকৰ টিকনি আগৰ খংটো নোহোৱা হল কিয়? ইমান নিৰ্জ্জীৱ, ইমান দুৰ্ব্বল এই মানুহ কেইটাক কোনে কৰিলে? আপোনালোকে আৰু আপোনালোকৰ শাস্ত্ৰই নহয় নে? আজি মৈমনচিঙ্গীয়াই আপোনাৰ ভেটিমাটি দখল কৰিছে, নকৈ বিয়া কৰাই অনা তিৰুতাক বাটৰ পৰা নি খাটত তুলিছে। কিহৰ বলত? বোলোঁ সিহঁতৰ বাহুৰ বলত, নে আপোনালোকৰ শাস্ত্ৰৰ দোষত? সিহঁতে জানে সিহঁতক দেখিলে আপোনালোকে সত্ৰ এৰে, হাতত ধৰিলে পাটীৰ তিৰুতাকো এৰি দিয়ে, আপোনালোকৰ প্ৰতি এটেপা
