8 আত্মানন্দৰ আত্মিকাহিনী নাইবা খুই এটেপা পেলাই দিলেই আমাৰ ফালে আহৰি ৷ খেৰৰ লগত আৰু জাত দিব পাৰে৷ নে ? তেতিয়া মই গণপতিক প্ৰশ্ন কৰিলে।, -- “মৈমনচিঙ্গীয়াটো কেনেকুৱা মানুহ ?” গণ। —কিচকিচ কৰে ক'লা । মই ৷—ওখই ডাঙ্গৰে কিমান ? গণ ।—মোতকৈ চেৰেলা আৰু চাপৰো ৷ মই।—তেন্তে তাৰ বল তোমাতকৈ বেচি নহয় ? গণ নহয়। - তাক মই একে চৰতে তিনি পাক খুৱালোঁ- হেঁতেন, পিচে কি হ'ব, কুলৰ নহল ।
- মই ।——তোমালোকে সমাজত মান ভাগ, বৰ মলা, বৰ চৰু
খোৱা ; শৰাধ এটা কৰিবলৈ গলেও ভাল বস্তুখিনিৰ এভাগ আগ ধৰি জোলোঙ্গাত লুকুৱাই থৈ ঘৰলৈ আনি ঠাহি ঠাহি পেট ভৰোৱা ৷ এইদৰে খাই খাই বল বঢ়াইছ৷ কি কৰিবলৈ ? তোমালোকৰ কথাৰ পৰা বুজা গৈছে তোমালোকৰ ভাই-ককাই, জ্ঞাতি-কুটুম্ব কেইটাৰ লগত কটা-কটি, মূৰ ফলা-ফলি কৰিবৰ নিমিত্ত হে বলৰ প্ৰয়োজন ; কিন্তু অজাতিয়ে গালত চৰ শোধালে নাইবা বৰ ঘৰ সোমাই ভাত-চৰু উলিয়ালেও তাৰ প্ৰয়োগ কৰিবলৈ তোমালোক অপাৰগ । যদি তোমালোকে এচৰ খাই বেচি নহলেও এচৰ দিব পাৰিলাহেঁতেন, তেন্তে পাপৰ লগে লগে পৰাচিতো হৈ গ'লহেঁতেন। কিন্তু তোমালোকে তাকে নকৰি মাৰ খাই ঘৰত কান্দিবলৈ আহিছা ; সেই কাৰণে তোমালোকৰ পৰাচিত
