পৃষ্ঠা:আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী.pdf/৮৮

আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী কথাটো ঘটনাটো ইমানেই । আধা ঘণ্টামানৰ ভিতৰতে গোটেই গাৱঁতে ফাটি-ফুটি ওলাল, আৰু তাৰ বিচাৰ কৰিবলৈ গাৱঁৰ সকলো লোক গোট খালে । । দুর্ভাগ্যবশতঃ মিতিৰ খাবলৈ আছিলোঁ । যি ঘৰত আছিলোঁ গৈ ময়ো সেই গাৱঁৰে এঘৰত চ সি নাম ঘৰৰে লগালগি, গতিকে মেললৈ ময়ো আহিব লগাত পৰিলোঁ ৷ বিচাৰ হ'ল ৷ সকলো কথা প্ৰকাশ পোৱাৰ পাচত শ্ৰুতিকৰ তেওঁ একুৰি বাপুৱে ৰায় দিলে,—“গণপতিৰ পৰাচিত ডাঙ্গৰ ৷ পাঁচ টকা দণ্ড দি পৰাচিত হ'ব লাগিব, আৰু খেলৰ সকলোকে এটা ভোজ দিব লাগিব ৷ তেহে তেওঁ উদ্ধাৰ পাব, নহলে তেওঁৰ লগত কাৰো খোৱা-পিয়া আন কি, ছোৱা-লৰ৷ পৰ্য্যন্ত হ'ব নোৱাৰে ।” গণপতিয়ে দণ্ডৰ পৰিমাণ কমাবলৈ নানা প্ৰকাৰ কাকূতি - মিনতি কৰিলে, কিন্তু কোনেও শ্রুতিকৰৰ ব্যৱস্থাৰ অলপো হেৰ-ফেৰ কৰিব নুখুজিলে । - মই গুৰিৰে পৰা পৰ গাৱঁত মৰ ভাও জোৰাই ভাল বুলি মাতবোল নকৰাকৈ বহি আছিলোঁ। হঠাৎ কি ভাবি কব নোৱাৰোঁ, শ্ৰুতিকৰ বাপুৱে মোৰ ফালে চাই কলে, – “আচার্য্যদেৱ, আন সময়ত দেখোন আপোনাৰ মুখত আখৈ ফুট। দি কথা ফুটে ৷ আজি দেখোন একেবাৰেই নিবুকা চামোনটি হৈ বহি আছে। কওকচোন, এওঁৰ ইয়াতকৈ আৰু কম দণ্ড হব পাৰে নে ? দেখাত ই গুৰু পাপত লঘু শাস্তি হে। ” মই