ঘটনাটো ইমানেই। আধা ঘণ্টামানৰ ভিতৰতে কথাটো গোটেই গাৱঁতে ফাটি-ফুটি ওলাল, আৰু তাৰ বিচাৰ কৰিবলৈ গাৱঁৰ সকলো লোক গোট খালে। দুৰ্ভাগ্যবশতঃ মিতিৰ খাবলৈ গৈ ময়ো সেই গাৱঁৰে এঘৰত আছিলোঁ। যি ঘৰত আছিলোঁ সি নাম ঘৰৰে লগালগি, গতিকে মেললৈ ময়ো আহিব লগাত পৰিলোঁ।
বিচাৰ হ'ল। সকলো কথা প্ৰকাশ পোৱাৰ পাচত শ্ৰুতিকৰ বাপুৱে ৰায় দিলে,—“গণপতিৰ পৰাচিত ডাঙ্গৰ। তেওঁ একুৰি পাঁচ টকা দণ্ড দি পৰাচিত হ'ব লাগিব, আৰু খেলৰ সকলোকে এটা ভোজ দিব লাগিব। তেহে তেওঁ উদ্ধাৰ পাব, নহলে তেওঁৰ লগত কাৰো খোৱা-পিয়া আন কি, ছোৱা-লৰা পৰ্য্যন্ত হ'ব নোৱাৰে।”
গণপতিয়ে দণ্ডৰ পৰিমাণ কমাবলৈ নানা প্ৰকাৰ কাকূতি মিনতি কৰিলে, কিন্তু কোনেও শ্ৰুতিকৰৰ ব্যৱস্থাৰ অলপো হেৰ-ফেৰ কৰিব নুখুজিলে।
মই গুৰিৰে পৰা পৰ গাৱঁত মৰ ভাও জোৰাই ভাল বুলি মাতবোল নকৰাকৈ বহি আছিলোঁ। হঠাৎ কি ভাবি কব নোৱাৰোঁ, শ্ৰুতিকৰ বাপুৱে মোৰ ফালে চাই ক'লে, – “আচাৰ্য্যদেৱ,আন সময়ত দেখোন আপোনাৰ মুখত আখৈ ফুটা দি কথা ফুটে। আজি দেখোন একেবাৰেই নিবুকা চামোনটি হৈ বহি আছে। কওকচোন, এওঁৰ ইয়াতকৈ আৰু কম দণ্ড হব পাৰে নে? মই দেখাত ই গুৰু পাপত লঘু শাস্তি হে। ”
