পৃষ্ঠা:আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী.pdf/৮৭

পৰাচিত । গৰাকী হৈ ইহ তে খোৰাকি উলিয়াইছে, আৰু অসমীয়াৰ সাত পুৰুষীয়া দখলীস্বত্ব কাঢ়ি লৈছে । তেওঁলোকে খেতে ৰেপ মৰা- মাত্রকেই আদহীয়া মৈমনচিঙ্গীয়া মুচলমান এটা কুঁজী ডাঁহটো অহা দি আহি তিনি হাতমান দূৰৈলৈকে মুখৰ সেপ ছিটিকাই গর্জ্জি উঠিল, “কোন তহঁত ? ক'ৰ বাপেৰৰ ঘৰৰ খেৰণি পাইছ ইয়াত খেৰ কাটিবলৈ ? ওলা ভালে ভালে।” গণপতিয়ে ক’লে,–“এই খেৰণি চৰকাৰী মাটিত ; তাত তোৰ কি স্বত্ব আছে ?” মৈমনচিঙ্গীয়া।—মোৰ যদি স্বত্ব নাই, তোৰো নাই ৷ তই কাটিছ কিয় ? গণ।—চৰকাৰী মাটিৰ খেৰ, যেয়ে কাটে তাৰে ৷ মৈমনচিঙ্গীয়া।—হ'ব নোৱাৰিছে চৰকাৰী ! ম‍ই দখল কৰিলেই মোৰ হ'ব । গণ।—বাৰু যেতিয়া তোৰ হব, তেতিয়া ল’বি। এতিয়া ফক-ফক নকৰিবি । মৈমনচিঙ্গীয়া।—কি ! ওলা এতিয়াই ইয়াৰ পৰা গণ।—তোৰ কথাতেই নে ? “ওঁ, মোৰ কথাতেই”—এই বুলি কৈয়েই মৈমনচিঙ্গীয়াটোৱে দিলে গণপতিৰ গালত এটা চৰ লগাই । চৰ খাই গণপতিয়ে ধনপতিৰ ফাললৈ চাই দেখে, যে তেওঁ “পলাই বাসৱ পাচক নাচাই” কৰি কুৰি নলমান গলেই। তেৱোঁ তেতিয়া ধনপতিক ৰিঙ্গি- য়াই একে বাটেই লৰ দিলে, আৰু কোনমতে সজ্ঞানে ঘৰখন ল'লে। ৬