পৃষ্ঠা:আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী.pdf/৮৬

আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী । বন্ধু, গ'ল। মই গোটেইবোৰ কথা জুকিয়াই চাই একোকে ঠিক কৰিব নোৱাৰিলোঁ৷ একোবাৰ ভাবোঁ, বন্ধুৰ কথাই ঠিক ; আকৌ ভাবোঁ, মোৰটোৱেই বা বেঠিক কেনেকৈ ? কাহিনী—নম্বৰ বাৰ ৷ পৰাচিত। ( ১৮৫৭ শক ) গণপতি আৰু ধণপতি ফোটে লগুণে তমস্কাৰ কঁহকঁহীয়া ডেকা পথাৰত কোৰ মাৰি ঘৰ নপাম নামৰ গাওঁ এখনত । বামুণ ৷ আৰু সুবিধা পালে সকাম নিকাম কৰি দুবেলা দুসাজি ধৰে, পাইটে৷-পইচাটো ৰাহিও কৰে। তেওঁলোক দুয়ে৷ এদিন উৰুষা বহুত বেলি বিচৰাৰ ঘৰ বাটিবলৈ বুলি খেৰ কাটিবলৈ ওলাল । পাচত এডৰা খেৰনি পাই তাৰে একো চুৰা বাছি বাছি কাচি চলাবলৈ ধৰিলে । খেৰনিৰ পৰা অলপ দূৰতে দুৰাপিঠীয়া ঘৰ গোটাচেৰেকে তাত সোৰোপা ন ভগনীয়া মৈমনচিঙ্গীয়াৰ অস্তিত্ব ঘোষণা কৰিছিল । অসমীয়াই কানিৰ খোলাত ৰাতি কটাই মুখেৰে সাত হাল বাই থাকোতেই ভগনীয়া মৈমনচিঙ্গীয়া বঙ্গালে এইবোৰ পতিত মাটি, হাবি-বন কাটি দখল কৰি, নকল চলাই, অসমীয়াক কঙ্গাল কৰি • আনিছে; মাটিত গজা খেৰ-কাঠ, আৰু পানীত জগা মাছ-পুঠীটোৰো