পৃষ্ঠা:আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী.pdf/৮৩

বিয়াৰ প্ৰয়োজন । 99 তেওঁলোকৰ শনোৱা খুৰ যেন জিভাই মোক ডাকি পেলালে। নই পৃষ্ঠভঙ্গ দিব লগাত পৰিলো ৷ হঠাৎ ৰেলখন ৰৈ গ'ল ৷ ঠাই। কিয় ৰ'ল, তাৰ কাৰণ য'ত ৰ'ল সি ষ্টেচন নহয়, মাজ বিচাৰি জনা গল, ইঞ্জিনৰ কিবা এটা বেয়া হৈছে । বৰ আহুকালত পৰিলোঁ । ওচৰত দুইফালে মুকলি পথাৰ মাথোন ; ইঞ্জিন ভাল হব বুলি আশা পালি ৰেলৰ ভিতৰতে বহি কথা পতা আৰু মাজে মাজে একোবাৰ নামি ইফাল সিফাল কৰাৰ বাহিৰে তেতিয়া কৰিবলৈ আন কাম একো নাছিল । ইঞ্জিন আৰু ভাল নহল, আমি পিচৰ খন গাৰী আহি নোপোৱালৈকে তাতে ৰলোঁ৷ যেতিয়া গাৰী আহিল তেতিয়া আমি গাৰী সলাব লগাত পৰিলে।। মাজ ঠাই হোৱাত তাত কুলি পাবলৈ নাছিল । মই মোৰ মালবস্তু কান্ধত লৈ নতুন গাৰীলৈ আহিলে৷; গাভৰু কেই 'গৰাকীয়ে কাবৌ-কোকালি কৰি এটা ... কুলি বিচাৰি দিবলৈ মোক বৰকৈ ধৰিলে, কিন্তু পথাৰৰ মাজত কুলি ক'ৰ পৰা ওলাব ! তেওঁলোক কান্দে| কান্দে। হ'ল, মই তেওঁলোকক কলে।, যে মই অনা দি তেওঁলোকেও নিজৰ নিজৰ বস্তু কান্ধতকৈ আনিলেই দেখোন হয়। তেওঁলোকৰ মাতবোল হৰিল । ধৰি মেলি মালখিনি কোনোমতে গাৰীৰ পৰা নমালে, কিন্তু ইখনলৈ নিবৰ শক্তি নহ'ল । কিতাপে-পত্ৰই ঠাহখোৱা যিহে একোটা বাকচ ! ৰে'ল এৰিবলৈ আৰু বেচি সময় নাই, কি কৰুণ তেতিয়া তেওঁলোকৰ মূখৰ আকৃতি ! মই তেওঁলোকক পিকনি দিবৰ মনেৰে