পৃষ্ঠা:আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী.pdf/৮১

বিয়াৰ প্ৰয়োজন । মূর্খতা আৰু কি হ'ব পাৰে ! সেই দেখিয়েই তো শ্রীকৃষ্ণই তিতিবুৰি শিকি, যাবৰ সময়ত গোটেই বংশ ধ্বংসকৈ থৈ গৈছিল । বন্ধু । —বাৰু তোমাৰ কথাকে যেনিবা মানিলোঁ ; তিৰুতা- বিলাকৰ কি হ'ব ? তেওঁলোক তো পুৰুষৰ আশ্ৰয় নাপালে তিষ্ঠিব নোৱাৰে –“বিনাশ্রয়েণ ন জীৱন্তি পণ্ডিতা বণিতা লতাঃ।”” মই।—তুমি কি মান্ধাতোৰ আমোলৰ কথাবোৰ কোৱাঁ হে ? আজিকালিৰ কোনো শিক্ষিতা মহিলাই এনে কথা, শুনিলে তোমাক বাৰচেৰেক কাণত বেজ বেজাই যোৱা কথা শুনাই যে দিবই, আন কি, তেওঁৰ সোঁখনহাতে তোমাৰ বাওখন কাণো টিক-টিক কৰে ৰঙা নকৰাকৈ নেৰে। আজিকালি পুৰুষ আৰু নাৰী সকলো বিষয়তে সমানে চলিব। আগৰ দৰে তিৰুতাক তলত পেলাই খচকিৰ পাৰিম বুলি ভাবিছা হবলা ! সি কথা নেচেল ! বন্ধু।—এইখিনিতেই তোমাৰ ভুল, নিশ্চয় তুমি তিৰুতাৰ বিষয়ে বিশেষ একো নাজানা, নাইবা সভা-সমিতিৰ প্ৰস্তার গোটাচেৰেক মাথোন. শুনিছা ৷ এই সভা-সমিতিবোৰ কৰে কোনে ? যাৰ গিৰিয়েকৰ হাতনি পেৰাত ধনৰ নাটনি নাই,. একো উপার্জ্জন আৰু নিজে খৰচৰ বাহিৰে কেতিয়াও ধনৰ বলত লিগিৰা-লিগিৰী কৰিব নালাগে, যি স্বামীৰ লৈ মটৰ গাৰীত গা ঘেলাই ফুৰিব পাৰে, তেওঁলোকে । তেওঁ- লোকক নিজৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি চলিবলৈ দিয়াচোন, তেওঁলোকৰ প্রস্তাব কলৈ উৰি যায় ! আন পক্ষে, যিবোৰ তিৰুতাই গিৰিয়েকৰ লগত পথাৰে-সমাৰে কাম-বন কৰি খাই আছে,