পৃষ্ঠা:আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী.pdf/৮০

কাহিনী—নম্বৰ এঘাৰ বিয়াৰ প্ৰয়োজন । ( ১৮৪৮ শক ) বহুত দিন হ'ল, এজন বন্ধু মোৰ বিয়াৰ বন্দবস্ত কৰিবলৈ আহিছিল। তেওঁৰ কথা শুনি মই সুধিলোঁ,—“বিয়া কৰাব লাগে কিয় ?” তেওঁ কলে,—“বংশৰক্ষাৰ নিমিত্তে ।” মই।—বংশ ৰক্ষাৰ প্ৰয়োজনেই বা কি ? বন্ধু।—মৃত্যুৰ পাচত জলপিণ্ড খাই পুংনামক নৰকৰ পৰা ৰক্ষা পাবলৈ ৷ মই ৷—মোৰ তাৰ এটাতে৷ ৰুচি নাই ; তাতকৈ যি পাৰোঁ এতিয়াই অকলে অকলে থাকি পেট ভৰাই খাই লওঁ । বন্ধু৷— সকলোৱেই যদি তোমাৰ দৰে কয়, তেন্তে সৃষ্টিখন ৰয় কেনেকৈ ? মই। – সৃষ্টিখনৰ মই কোনো প্রয়োজন দেখা নাই ৷ ই থাকে- - মানে হাহাকাৰৰ অন্ত নপৰে ; সেই কাৰণে ইয়াৰ প্ৰেতকাৰ্য্য, যিমান বেগাই পাৰি শেষ কৰিবলৈ যত্ন কৰাই জ্ঞানীলোকৰ কাম ৷ মোৰ মতে এদিন যাবই লাগিব যেতিয়া, বুদ্ধিমানৰ দৰে সকলো চিন-ছাব মচি থৈ যোৱাই ভাল । এনেখন সংসাৰত বংশ ৰাখি ·পোৰ| হাড়কেইডালকে। শান্তিত থাকিব নোৱৰা কৰাৰ নিচিনা