পৃষ্ঠা:আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী.pdf/৭১

পিতৃ-পিতামহৰ ধৰ্ম্ম । ৬৫ মৰিলত সি দহ দিনতে শুচি হ'ল, অথচ তাৰ দদায়েকৰ পুতেক যি বিদ্যালয়ৰ অধ্যাপক, এমাহলৈ অশুচি থাকিল ৷ ইয়াৰ চমু অর্থ এয়ে নহয় নে যে শুচি- অশুচি অকল বামুণৰ সুবিধা অসুবিধাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে ? এইখিনিতে ৰাইজৰ সৰহ ভাগে গিজ গিজাই উঠিল, আৰু গোসাইলৈ চাই ক'লে,—“জগন্নাথ, এটা কথা, আমি দেখাতেই কণা, আপোনালোকে যিফালেই বাট বুলি কয় সেই ফালেই যাওঁ । আপোনালোকে যেন ভুল বাটে নি আমাক বাঘ-ঘোঙাৰ মুখত নাইবা খাল-ডোঙত পেলাই নামাৰে ৷ আমাৰ সৌভাগ্যৰ গুণত আজি আচাৰ্য্যদেৱকে৷ ঈশ্বৰে মিলাই দিছে ৷ আপোনালোকে শাস্ত্রমতে বিচাৰ কৰি আমাক এটা সুৱ্যৱস্থা দিয়ক । প্ৰভুৰ অৱস্থা শোচনীয় হ'ল । মই মাত মতাৰে পৰা তেওঁৰ গা থৰক-বৰক লাগিছিল, তথাপি আন উপায় নাপালে খঙ্গৰ ভমক দেখুৱাই ধমক দি মোক আঁতৰাব পাৰিব বুলি আশা ৰাখিছিল । এতিয়া মোৰ প্ৰতি ৰাইজৰ মনোভাব দেখি সেই ফেৰা শেষ তথাপি তেওঁ অৱলম্বনো তেওঁ পুলকি যোৱা যেন পালে । ক’লে,—“শাস্ত্ৰ বহুতো, কাৰো লগত কোনো নিমিলে ; সেই দেখি বেদত কৈছে,— এখনত ধৰিলেই নহয় ৷ শুধ্যেদ্বিপ্রো দশাহেন দ্বাদশাহেন ভূমিপঃ ৷ বৈশ্যঃ পঞ্চদশাহেন শূদ্রোমাসেন শুধ্যতি ॥ মই।—বেদ চাৰিখন, আপুনি গোৱাটো কোন খনৰ ? গোসাই ।—তোমাক কেলেই ? ৫