পৃষ্ঠা:আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী.pdf/৭০

আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী । চিনাকি আছিল, আৰু মই কেনে বিধৰ ভকত তাক তেওঁ ভালকৈ জানিছিল । ৰাইজৰ প্ৰাৰ্থনাটো শুনি, মনে মনে কিবা-কিবি গুণি, কেৰাহি- কেৰাহিকৈ মোৰ ফালে চাই কিছু সময় নিমাত হে থাকি, শেহত গোসায়ে কলে,—“ঘোৰ কলিকাল ! নহলে-নো শূদিৰ বামুণৰ সমান হব খোজে নে ? বেদত কৈছে, ওপজা আৰু মৰাৰ চুৱা শূদিৰৰ এমাহ, যি তাক নামানে সি মহাপাপী ৷ ” গোসাঁইৰ কথা শুনি মনে মনে থকা মোৰ পক্ষে অসম্ভব হ'ল । মই লাহেকৈ সুধিলোঁ,—“জগন্নাথ ! বামুণৰ হালোৱাকেইটাৰ জাত কি ?” গোসাঁই।—তাকে। সুধিব লাগিছে নে ? সিহঁত দেখাতেই শূদিৰ । অকল শূদিৰেই নহয়, শূদিৰৰ ভিতৰতো একেবাৰেই নীহ ৷ মই।— পিচে সেই নীহ শূদিৰ কেইটাৰ অশৌচ দহ দিন বুলি হে দেখোন শাস্ত্রই কয়। উশনঃ সংহিতাৰ ষষ্ঠ অধ্যায়ৰ পঞ্চত্রিংশ শ্লোকত কৈছে বোলে ক্ষত্রবিট, শূদ্রদায়দা যে স্যুর্বিপ্য সেৱকাঃ। তেষামাশেষং বিপ্ৰস্য দশাহাচ্ছুদ্ধিবিষ্যতে || অৰ্থাৎ ক্ষত্রিয়, বৈশ্য আৰু শূদ্রবংশীয় লোক বামুণৰ গোলাম হলে বামুনৰ দৰে তেওঁলোকো দহ দিনতে শুচি হয় । গোসাঁই।—সেইটো বামুণৰ গোলাম হলে হে। পিচে আটাইবোৰ শূদিৰ জানো বামুণৰ গোলাম ? ম‍ই ৷ তেন্তে ধৰক, আপোনাৰ ঘৰৰ চাকৰ এটাৰ বাপেক