8 আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী । কৰিলে। ক'ব নোৱাৰোঁ; সম্ভৱতঃ মোৰ মূৰটো ঘূৰিবলৈ ধৰিছিল। হঠাৎ এখন জাহাজ আহি মোৰ ওচৰত লঙ্গৰ পেলালে । মই আচৰিত মানিলোঁ। ইমান দিন মোৰ বিশ্বাস আছিল, জাহাজ পানীত হে চলে, কিন্তু আজি দেখোন সি কলীয়া উকীলৰ ফুলনি বাৰীতে সেঁ। শৰীৰে উপস্থিত।* মই একোকে বুজিৰ নোবাৰি এটা ক’লা ঠেঙ্গা-চোলা পিন্ধা মানুহক তাৰ আঁতি-গুৰি সুধিলোঁ । সি লেব-লেবাই দোৱান দিবলৈ ধৰিলে । যদিও মই তাৰ আটাই খিনি কথা ধৰিব নোৱাৰিলে৷, তথাপি এইটো বুজিলোঁ, যে অলপ সময়ৰ ভিতৰতে জাহাজখন চন্দ্ৰলৈ ৰাওনা হ'ব ৷ মই তাক নিতান্ত গদভ ঠাৱৰাই আকৌ এটাক প্ৰশ্ন কৰি ঠিক সেই সমিধানকে পালোঁ। অলপ গমি-গপি তাকে৷ আগৰটো দীৰ্ঘকৰ্ণৰে সৈতে একেটা আস্তাবলতে সুমুৱাই এইবাৰ মকৰা-জাল যেন ধুতী আৰু মহছাল যেন চোলাপিন্ধা গুফীয়া পেটুৱ৷ মহাকায় এজনৰ কাষ চাপিলোঁ। কিন্তু অ' হৰি ! এৱে। দেখোন সেই একে কথাকেই কয়! তেনেহলে জাহাজ সচাকৈয়ে চন্দ্ৰলৈ যাব নে কি ? মোৰ মনত উগুল থুগুল লাগিল, আৰু শেহত চন্দ্ৰত এপাক মাৰি আহিবলৈ ধাউতি উপজিল । তেতিয়া টিকট ঘৰ বিচাৰি এটকা এক অনা এপাই গাঁঠিৰ ধন ভাঙ্গি টিকট এটা লৈ সেই আকাশী _ভাপনাৱৰ গৰ্ভত প্ৰবেশ কৰিলে। । অলপ পাচতে সাধুকথাৰ পক্ষিৰাজ •
- তেতিয়া উৰা জাহাজৰ প্ৰচলন হোৱা নাছিল ।
