পৃষ্ঠা:আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী.pdf/৫৯

চৰ্পতৰ গুণ ৷ ৫৩ উকীলে কলে,—“বাৰু আনবোৰ খাব নালাগে, গা বেয়া লাগিছে যদি এই চর্পতখিনি খাই দিয়ক, এতিয়াই ভাল লাগি যাব, আৰু টোপনি খতি কৰাৰ গমকে নাপাব।” “অচিন কাঠৰ ঠোৰাকে৷ নলগাবা” বুলি কোৱা বুঢ়ালো কৰ বচন সুৱঁৰি সিমানতো ম‍ই পিচ হোহঁকা দিছিলোঁ, কিন্তু সাৰিব নোৱাৰিলে।। উকীলে ইমানকৈ টানি ধৰিলে, আৰু তেওঁৰ লগৰীয়া দলে মোৰ ভয় দেখি এনেভাবে মতামত প্ৰকাশ কৰিলে, যে শেহত দুয়ো পক্ষৰে মান ৰক্ষা কৰিবলৈ বুলি বাওঁহাতেৰে নাকটো টিপা মাৰি ধৰি সোঁহাতেৰে গিলাচটো তুলি পানীখিনি কোট কোট কৰে পি পেলালোঁ। তাৰ পাচত তেওঁলোকৰ আৰ্হিতে বগা কাগজেৰে মেৰিওৱা চেলেউ বোলা মহুৰা-কাঠী যেনে ধপাতৰ শলা এটাৰ মুখাগ্নি কৰি পাচফালে দীঘলীয়া হোপা লগাই গোটেই খোটালিটো ধোৱা - অলপ পাচতে তেওঁলোক আকৌ ৰভা- কোঁৱা কৰি পেলালোঁ । নৃত্যত উন্মত্ত “তললৈ গ'ল আৰু নৰ্ত্তকীৰ লগত জোৰ পাতি বীভৎস হৈ উঠিল ৷ মোৰ গাটোও থৰক-বৰক লগা যেন পালোঁ, গোটেই গাপত তত নাপাই গাৰ ওপৰছোৱ৷ দিগম্বৰ গা ঘামিবলৈ ধৰিলে । কৰি হেলেং-পেলেং কৈ ফুলনিৰ ফাললৈ খোজ ললে।। এজোপা গাছৰ তলত আউজি বহিব পৰা কাঠৰ চাং এখন আছিল; তাৰ কোঁচতে মই মোৰ গোটেইটে৷ শৰীৰ সমৰ্পণ কৰিলোঁ। চর্পতৰ গুণতেই নে কি, মোৰ গাৰ ৰস সোপাই উতলি উঠিল, আৰু মুখৰ পৰা নবসযুক্ত বক্তৃতা ওলাবলৈ ধৰিলে। মই কি লাহে লাহে মোৰ গাটো দাঙ্গিব নোৱৰা হ'ল৷ তাত