মই। ——এই অসময়ত?
অধ্যাপক। জোৰ পুৰি বৰলাৰ হাত পালেহি, এতিয়া আৰু সময় অসময় কি?
মই। তাৰ মানে?
অধ্যাপক।—তাৰ মানে গান্ধীয়ে দেশখন খালে, সনাতন ধৰ্ম্ম নষ্ট কৰিলে। এতিয়া কেনেকৈ তাক ৰক্ষা কৰিব পাৰি, তাৰ এটা দিহা কৰিব লাগিব।
মই—আপোনাৰ কথা মই বোধ কৰোঁ, বুজাই নাই। সনাতন ধৰ্ম্ম যদি মই বুজাটোৱেই হয়, তেন্তে অকল এজন গান্ধী কিয়, এক কোটি গান্ধী লাগি মহটিয়াই ফুৰিলেও তাৰ নোম নলৰে। ষি অদ্যতন বা হ্যস্তন নাইবা শ্বস্তন তাক নষ্ট যেয়ে সেয়ে কৰিব পাৰে, কিন্তু যি সনাতন সি সৃষ্টিৰ লগত সতী যোৱাৰ আগেয়ে কেতিয়াও নষ্ট নহয়। সনাতন ধৰ্ম্ম বুলিলে আপোনালোকে কি বুজে ক'ব নোৱাৰোঁ, কিন্তু মই বুজো ঠাহিঠাহি পেট ভৰোৱা আৰু এবাহ পো-পোৱালি ফুকুৱাই বংশবৃদ্ধি কৰা। তাৰ লগতে লোকৰ ভাল বস্তুটো দেখিলে নিজৰ কৰিবলৈ, নিজৰ গুণ যশস্যাৰ ঢোল নিজে বজাবলৈ, আৰু আনৰ ভাল দেখিলে চকু পুৰি মৰিবলৈ যি হেপাহ, সিও অবশ্যে সনাতনেই। পৃথিবীত যেতিয়ালৈকে মানুহ থাকিব, তেতিয়ালৈকে মানুহৰ এই ধৰ্ম্মও থাকিব। তেনেস্থলত আপোনালোকৰ এই গান্ধী ফ’বিয়া বা গান্ধী-ভীতি জন্মাৰ কাৰণ কি মই সমুলি বুজিব পৰা নাই।
অধ্যাপক।—আপুনি যি কলে সি সনাতন হব পাৰে, কিন্তু
