ছৰ্দ্দা আইন। --পট, গছ-লতা, পটা-গুটি, ঢেকিঠোৰা আদি সকলোৱেই বিষ্ণুৰ -মূৰ্ত্তি । এতিয়া মানুহৰ বা জীৱিত প্ৰাণীৰ লগত বিয়া দিলে আইনে জগৰ ধৰিব, কিন্তু শিলগুটি-পটাগুটিৰ লগত বিয়া দিলে কোনেও -“হোঃ চেলা” বুলিব নোৱাৰে ; অথচ এইবোৰকে আগত লৈ “বিষ্ণু- স্বৰূপায় বৰায়” বুলিবলৈকো চল আছে। সেই কাৰণে মই প্রস্তাব কৰোঁ, পটাগুটি আদিৰ লগত বাল্য বিবাহ পাতি নৰকৰ -পৰা উদ্ধাৰ হওঁ, আৰু মানুহৰ লগত যৌৱন-বিবাহ দি আইনৰ দোষৰ পৰাও সাৰোঁ। মই ডাঠি কওঁ, ইয়াতকৈ ভাল উপায় আপনালোকে আৰু বিচাৰি নাপায়; এতেকে সকলো মোৰ লগতে একে গুৰুঘৰৰ ভকত হওক।” এওঁ ভূমিষ্ঠ হওঁতে কিন্তু দহজনৰ অধিক লোকক চাপৰি - বজোৱা দেখা ন’গল। অনুমানত বুজিলোঁ, এই দহ জনৰ বিয়া
- দিৰ লগা ছোৱালী আছে।
মই এওঁলোকৰ গঢ়-গতি চাই, কেতিয়া সভাখন ভাগিব তাকে ভাবি উচপিচাই আছিলোঁ, এনেতে সভাপতি ডাঙ্গৰীয়৷ উঠি প্রস্তাব কৰিলে,–“মোৰ বিশ্বাস আচাৰ্য্য মহাশয়ৰ মতামত এই -বিষয়ে বিশেষ কাৰ্য্যকৰী হ'ব। সেই কাৰণে মই অনুৰোধ কৰোঁ, তেখেতে যেন তেখেতৰ বহুমূলীয়া উপদেশেৰে আমাক “ কৃতাৰ্থ কৰে।” সর্বনাশ! মই তো এনে আপদত পৰিম বুলি ভবাই --নাছিলোঁ। এতিয়া কৰে৷ কি ! এফালে মোৰ মুখ মেলিবৰ মতলব -নাছিল ; আনফালে আৰু পলম হ'লে মই যি কামত আহিছিলো
