৩৪ আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী । পানীলৈ নিয়ে, নাইবা ফাঁচী, বৰশী যিহতে দিয়ে দিওক, তথাপি ধৰ্ম্মৰক্ষাৰ নিমিত্তে, নৰকৰ হাত সাৰিবৰ নিমিত্তে, এই আইন অমান্য কৰিব লাগিব ।” আমি বক্তৃতাৰ . ওৰ পৰিলত বক্তা মহাশয় ভূমিষ্ঠ হল, কিয়নো তাত ভূমিৰ বাহিৰে আন আসনৰ ব্যৱস্থা নাছিল । তেওঁ বহাৰ লগে লগে এজাউৰি হাত চাপৰিয়ে ঠাইডোখৰ কঁপাই পেলালে।
- আকৌ এজন বক্তা উঠিল। তেওঁ কলে, – “পূৰ্বৰ বক্তাৰ
কথাখিনি যে গাজত লগা আৰু শাস্ত্ৰৰ উমনিৰ পৰা জগা, তাত কোনো সন্দেহ নাই । কিন্তু কি হ'ব, দেশৰ গৰাকী- সকলে সমাজৰ গুৰিয়ালসকলৰ ওচৰত বুদ্ধি পৰামৰ্শ কেতিয়াও নিবিচাৰে ; যাৰ কোনো সমাজ নাই, নাইবা যি এপাচি এপাচি ৰাইজৰ ধনেৰে বৰ্মানুহ বোলাই দপ-দপাই ফুৰে, সেই মেলেছ- বিলাকৰ কথাকে সাৰোগত কৰি লৈ আইন কৰি ধৰ্ম্মৰ পথত চলা লোকসকলকো টানি আজুৰি নৰকলৈ নিবলৈ কাৰবাৰ কৰে ৷ তেনে আইন নামানিলেও ৰক্ষা নাই, মানিলেও ধৰ্ম্ম-কৰ্ম্ম সকলো এৰিব লগাত পৰে । এতেকে, এতিয়৷ এনে এটা উপায় উলিয়াব লাগে, যাতে মিতিৰে৷ ৰয়, চাউলো সিজে । আমাৰ শাস্ত্ৰত আছে, কোনে৷ ছোৱালীৰ বাল-বৈধব্য যোগ থাকিলে কোনো দেৱমূৰ্ত্তিৰ লগত বিয়া দি সেই দোষ খণ্ডাব পাৰি, পাচত 'মানুহৰ | লগত বিয়া দিলেও বৰীয়া নহয় । এতিয়া সেই নিয়মকে ইয়াতো খটালেই দুয়ো কুল ৰক্ষা পৰে। দেৱতাৰ ভিতৰত বিষ্ণুৱেই শ্রেষ্ঠ ; দেৱতা-দানৱ, মানুহ-গৰু, কুকুৰ-মেকুৰী, ঘট
