পৃষ্ঠা:আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী.pdf/৩৪

আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী । `পুতেকক, গিৰিয়েকে ঘৈণীয়েকক, গৃহস্থই চাকৰক, শিক্ষকে ছাত্রক চম্ভালিব নোৱাৰে ; মই নো এই আগ-গুৱি নোহোৱ৷ হাঁহি আৰু -হাড় নাইকিয়৷ জিভাখনক চন্ডালোঁ কেনেকৈ বাৰু ! আপোনা- লোক মহৎ, তাত নালাগিব গাভৰু বহিল। ম‍ই লাহে লাহে কলো,—“মই যেনেকৈ -হাঁহিব নাজানো, তেনেকৈ ক কথা ক’বও নাজানো, সেই কাৰণে লগায়, আপনালোকে প্ৰথমতে কৈ লওঁ, যদি মোৰ কথাই জগৰ যেন ক্ষমা কৰিবলৈ নাপাহৰে। মোৰ কথা শুনক, – দেশক -স্বদেশী কৰিবলৈ হলে প্রথমেই মানুহবোৰ স্বদেশী হোৱা প্ৰয়োজন, তাৰ পাচত হে স্বদেশী বস্তুৰ ব্যৱহাৰৰ কথা ভাবিব পাৰি ৷ গাভৰু । —তাৰ মানে ? মই ।— - প্ৰশ্ন নকৰি মোৰ কথা শেষ কৰিবলৈ দিয়ক । অকল -মানে হে নালাগে ভাষ্য-টীকা সমন্বিতে শব্দার্থ, গূঢ়ার্থ, ভাবার্থ, -পৰমাৰ্থ সকলো ওলাই পৰিব । প্রথমতে কওঁ, আপনালোক স্বদেশী প্ৰচাৰ কৰিবলৈ আহিছে, কিন্তু আপনালোকৰ গাত এনে কেটেহা বিদেশী গোন্ধ যে মোৰ নাকটে। দীঘল নোহোৱ৷ হলে সি কিজানি কুচি গৈ নোহোৱাই হলহেঁতেন । আপুনি খাদৰ পিন্ধিছে - সঁচা, কিন্তু পিন্ধাৰ গঢ়, চলন-ফিৰণৰ ঠেও, এটাও দেশী নহয় । ল'ৰা-ছোৱালীৰ পতি নিজৰ স্বামীক অকল খৰচ যোগোৱা আৰু -কৰাৰ বাবে দায়ী কৰি, নিজে গজলীয়৷ ডে কা এজনক সহচৰ কৰি লৈ ফুৰা, ডাক বঙ্গলাত ৰাত্রিযাপন কৰা আদি দস্তুৰ কোন দেশীয় স্বদেশী তাকোএবাৰ ভাবি চাবলৈ কওঁ । মুঠতে আপোনালোকৰ