পৃষ্ঠা:আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী.pdf/৩০

আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী । মই।—মই ভবাটে৷ ক'ব নোখোজোঁ ; আকৌ বা ক'ত কি দায়-জগৰ লাগে৷ শেহত মান হানিৰ গোচৰত চুচৰিব লগা হলে আমাৰ ফালে পৰালিয়েই পৰিব । গাভৰু। —আপোনাৰ মনটো ইমান ঠেক হোৱা অন্ততঃ সময়োচিত হোৱা নাই ৷ কথাযাৰত মোৰ কাণ বেজ-বেজাই গ'ল আৰু এই বাৰ বাজন চাই এপাট চোকা কাঁড় মাৰিবলৈ সাজু হলো । এনেতে ডেকাই মোৰ মনোভাৱ বুজিয়েই নে কি সাউৎ কৰে কলে,—“আমি কংগ্ৰেচৰ ভলন্টিয়াৰ, স্বদেশী প্ৰচাৰৰ কাৰণে জিলাই জিলাই ঘুৰিছোঁ।” মই গাভৰুলৈ আঙ্গুলীয়াই সুধিলো,—“এওঁ আপোনাৰ কি হয় ?” ডেকা।—বন্ধু । মই।—এওঁ যে এনেকৈ অনাই-বনাই ফুৰিছে, এওঁৰ জানো ঘৰত কোনো নাই ? গাভৰু।—কিয় ? কোনোবা থাকিলে হবলা দেশৰ কাম কৰিব নাপায় ? ডেকা।—এওঁ এজন প্ৰধান মহিলা কর্মী। এওঁৰ স্বামীও আছে, আৰু ল'ৰাছোৱালীও দুটি । মই ইমান বেলি নানা কল্পনা-জল্পনা কৰিও তেওঁক অধবা বা বিধবাৰ বাহিৰে আন কিবা বুলি ভাবিব পৰা নাছিলোঁ, এতিয়া সধবা বুলি শুনি নিতান্ত হতভম্ব হলোঁ ।