পৃষ্ঠা:আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী.pdf/২৯

স্বদেশী প্ৰচাৰ । লগত ভ্ৰু-ভঙ্গীৰ চেৰাগুলি কিছুমান মাৰি দি কলে, – “আপুনি আমাক থিয়ৈ থিয়ৈ বিদায় দিব খুজিছে নে কি ? ” যেই সেই মানুহ হোৱা হলে তেওঁৰ গুলিয়ে কি জানি থকাসৰকা কৰিলেহেঁতেন, কিন্তু মোৰ ছাল তেনে গুলিয়ে ভেদিব পৰা বিধৰ নাছিল ; তথাপি অলপ যে অপ্রস্তুত হোৱা নাছিলোঁ, এনে নহয়। তেতিয়া তেওঁলোকক ভিতৰত পাৰি খোৱা৷ মাচিয়া দুখন দেখুৱাই বহিবলৈ কলোঁ, তেওঁলোকে৷ বহোঁ নবহোঁ কৈ অলপ পৰ থাকি শেহত আসনস্থ হ'ল । মই অনুমানত বুজিলে। মোৰ মাচিয়া কেইখন তেওঁলোকৰ সুকোমল শৰীৰ সংস্থাপনৰ লায়ক হয় নে নহয়, সেই বিষয়ে তেওঁলোকৰ সন্দেহ উপস্থিত হৈছিল, আৰু হওঁতে হব লগীয়াও৷ মোৰ মাচিয়া কেইখন বকাসুৰ, জন্তুাসুৰৰ উপযোগী হলেও, “অহং ৰাসময়ী ৰাধা” বা “অহঞ্চ গোপনন্দনঃ” আখ্যাৰ উপযুক্ত সকললৈ যে অনুপযুক্ত আছিল, তাক মই নিজেই জানো ৷ বহাৰ পাচত অলপমান সময় কাৰে৷ মাত-বোল নাছিল, মাত্ৰ তেওঁলোকৰ ইজনে সিজনৰ চকুলৈ চোৱাচুই কৰিবলৈ ধৰিলে ৷ মই লাহেকৈ সুধিলোঁ,–“আপোনালোকক মই চিনি পোৱা নাই ; আন কি, দুয়োজনৰ সম্পৰ্কটো কি সিও মোৰ অজ্ঞাত । অনুগ্ৰহ কৰি আপোনালোকৰ অভিপ্ৰায় ব্যক্ত কৰিলে ময়ো আছে দান, নাই সমিধান দি লেঠাৰ হাত সাৰিব পাৰোঁ।” গাভৰুৱে মাত লগালে, “আপুনি নো বাৰু আমাৰ কি উদ্দেশ্য বুলি ভাবিছে ?”