পৃষ্ঠা:আত্মানন্দৰ আত্মকাহিনী.pdf/১২

আত্মানন্দর আত্মকাহিনী । কলে তেওঁ বুজিৰ ঠিক কৰিব নোৱাৰি এনেকৈয়ে আৰম্ভ কৰিলোঁ,—“হে জটাধাৰী, তোহাৰি মত মনুষ্য হামো দেখয়ে নাহি। তোহো কোথা হন্তে আৱলি ? কাহে তোহাৰ ওহি দশা ভেল ?” মোৰ কথাৰ উত্তৰত তেওঁ কলে যে তেওঁ পৃথিবীৰে, আৰু আমাৰ দেশৰে মানুহ ; ঈশ্বৰক লাভ কৰিবলৈ তেনে বেশ ধৰি সাধনা কৰিছে। মই সুধিলোঁ,—“ঈশ্বৰক নো কোনে পায় ?” তেওঁ কলে,—“যি ধাৰ্ম্মিক, সাধু আৰু ঈশ্বৰ-পৰায়ণ । ” এই শব্দকেইটাৰ তেওঁ কি অর্থ কৰিছিল অৱশ্যে তেৱেঁই এনেবোৰ শব্দৰ জানে, মই হলে একোকে বুজা নাছিলে।। অৰ্থ সকলোৱে একেদৰেই নকৰে । তথাপি তাৰ ব্যাখ্যা বিচাৰি কালক্ষয় আৰু বাক্যব্যয় নকৰি তেওঁ কোৱাৰ নিচিনা মানুহৰ বাহিৰে আনৰ ঈশ্বৰ প্ৰাপ্তি হব নে নহয় সুধিলোঁ।। তেওঁ কলে,—“কেতিয়াও নহয় ।” মই আকৌ সুধিলোঁ—“ঈশ্বৰ ক’ত থাকে ?” তেওঁ কলে,—“ঈশ্বৰ ক’ত থাকিব ; তেওঁ সৰ্ববত্ৰ ৱিৰাজমান ।” মই কলোঁ,—“যদি সেয়ে হয়, ঈশ্বৰক নোপোৱাকৈ কোনো থাকিব নোবাৰে, তেহেলেই সি ধার্ম্মিকেই হওক বা অধার্ম্মিকেই ৰজা-প্ৰজা, হওক, সাধুৱেই হওক বা অসাধুৱেই হওক। বামুণ-চঁৰাল, মতা-তিকতা, মানুহ-গৰু, বাঘ-ঘোং, হুল-জোং, খায়- খাদক, পচ্য-পাচক, পাপৱান-পুণ্যৱান, ভোগী, যোগী,ৰোগীকে আদি