নিয়াৰিকৈ কৰি যায়, প্ৰিয়মৰ মুখলৈ চায়।
এনেকৈ দিনবোৰ গৈ থাকিল। প্ৰিয়মৰ বায়েকে এদিন তাইৰ জীৱনৰ অস্তিত্বত পুনৰবাৰ আঘাত কৰিছিল। বায়েক কৰবাত ফুৰিবলৈ গৈছিল। আহি তাৰ ঘৰত সোমাই গৈছিল। সেই দিন ঘৰৰ সকলো মানুহে আদ্দা মাৰি বহি আছিল। তেনেতে বায়েকে কলে ...
“অই গৃণ জানানে কালি বব্বীক লগ পালো”। তাই সুধিছিল কোন ববী?....বায়েকে উত্তৰ দিলে
“কিয় ৰিয়া যে আমাৰ প্ৰিয়মে ভালপাইছিল। তাইৰ বান্ধৱী “সকলোয়ে হাঁহিছিল। মুহূৰ্ততে তাইৰ মুখৰ হাঁহি হেৰাই গৈছিল। ছোৱালীজনীয়ে সেই বাৰ HSLC পৰীক্ষা দিছিল। ছোৱালীজনীয়ে তাইক সুধি সুধি পগলা কৰি দিছিল... ৰিয়া কোন মা?..পাপাই তোমাক ভালপোৱা নাছিল নেকি....???
তাইৰ ছোৱালীজনীয়ে তাই আৰু প্ৰিয়ম মানে মাক দেউতাকৰ প্ৰেমবিবাহ হৈছিল বুলি জানিছিল।... কিন্তু বায়েকৰ মুখত ৰিয়াৰ নাম শুনি তাইও ভাবুক হৈ পৰিল
আজিও কোনো কথাৰ মীমাংসা নহ'ল
কাৰ ভুল, কোন নিৰ্ভুল
তাৰো হিচাপ নোলাল
কেৱল অসমাপ্ত দুখৰ পাণ্ডুলিপি।
......লাহে লাহে তাই উত্তাপ হেৰুৱাইছিল জীৱনৰ। হাঁহি হাঁহি ভাগৰি নপৰা মানুহজনী ভাগৰুৱা যেন হৈছিল। .নানা সুস্বাদু ব্যঞ্জণেৰে ৰান্ধি বাঢ়ি ভালপোৱা মানুহজনীৰ হাতৰ জুতি হেৰাই গৈছিল। নানা তৰহৰ ফুলেৰে ভৰাই তোলা ঘৰখনত ফুলৰ যত্ন লবলৈও এলাহ লগা হৈছিল। মুঠতে ক’তো তাই মন বহুৱাব নোৱাৰা হ'ল।
এবছৰ দুবছৰ নহয়, এই ঘৰত ভৰি থোৱাৰ দিনৰে পৰাই এটা নামে তাইক তিল তিল কৈ শেষ কৰি দিলে৷ ইমান দিনৰ পাছতো যেতিয়া এই ঘৰৰ মানুহে, প্ৰিয়মে ৰিয়া নামটো পাহৰিব নোৱাৰিলে তাই গম পাই গল, তাইৰ সংগোপনে নিৰলে ঘৰৰ মানুহৰ মনত, প্ৰিয়মৰ বুকুৰ মাজত আজীৱন ৰৈ গ'ল ৰিয়া। তাই মাথো ৰিয়াৰ শূন্য স্থান পূৰ কৰাৰ বাদে প্ৰিয়মৰ বাবে আন। একো নহয়।
কেতিয়াবা সেই ৰিয়া নামৰ মানুহজনীক এবাৰ ওচৰৰ পৰা লগ পাবলৈ। কি এনে তাইৰ আছে যাৰ বাবে ইমান সহজে প্ৰিয়মৰ সপোন ভাঙি থানবান কৰাৰ পাছতো সি তাইক মনৰ পৰা মচিব নোৱাৰিলে, আৰু তাইৰ শহুৰ-শাহুৰ প্ৰতি কি এনে দায়িত্ব পালন কৰি গ'ল যে যাৰ বাবে তেওঁলোকৰ মনতো ৰিয়া থাকি গল। দুখ লাগিলেও তাই নাকান্দে আজি কালি। প্ৰিয়মকো তাই মন গলেই ৰিয়াৰ কথা কয়। তাই মনতে ঠিক কৰিলে যিজনী ছোৱালীৰ কথা সিহঁতে আজি বিশ বছৰে তাইৰ আগত কৈ আহিছিল, এতিয়াৰে | তাই সিহঁতৰ আগত ক’ব। তাই জেদি হৈ উঠিল।
তাৰ মাজতে আমানিশা আতৰি পূৰ্ণিমাৰ জোনৰ দৰে এটা খবৰে তাইৰ জীৱন লৈ গভীৰ প্ৰশান্তি আনি দিলে। তাইৰ ছোৱালীজনীয়ে ড্ৰিচটিংচন লৈ HSLC পাছ কৰিলে। ঘৰখনত আনন্দৰ বন্যা নামি আহিল। উচ্চ শিক্ষাৰ বাবে তাইক এখন নামী ৰেচিডেন্সিয়েল স্কুলত নাম লিখাই থৈ আহিল। তাইক থ'বলৈ প্ৰিয়মৰ লগতে তাইও গৈছিল। আহোতে গোটেই বাট তাই চকুৰ পানীৰে নেদেখা হৈ আহিছিল। কিন্তু তাইৰ ভৱিষ্যতৰ কথা ভাবি অলপ সকাহ পাইছিল। তাই প্ৰিয়মৰ যিবোৰ কথা বাহিৰৰ মানুহৰ মুখত শুনিবলৈ পাইছিল সেইবোৰ যাতে ছোৱালীজনীয়ে শুনিবলৈ নাপায়। সেই বাবেই তাই বাহিৰত পঢ়িবলৈ যোৱাৰ বাবে মনত শান্তি পাইছিল।
ঘৰত অকলে থাকি তাই ৰ আমনি লাগিছিল। জীয়েকে সেই বিবে যোৱাৰ আগতে তাইক ফেচবুকটো খুলি থৈ গৈছিল। আজি কালি তাই তাতে অলপ ব্যস্ত থাকে। আন কথাত প্ৰিয়মৰ লগত অলপ সংঘাত থাকিলেও কিন্তু দুয়োটা ভাল বন্ধুও আছিল। তাৰ মোবাইলটো তাই কিবা কিবি চাই থাকে। তাৰ মাজতে এদিন সি তাইক এজনী মানুহৰ ফটো দেখাই কলে চোৱা এইজনীয়ে ৰিয়া। people you may knowত তাৰ মোবাইলত সোমাই আছে।
তাই কলে...Friendship request এটা দি দিয়া। এনেও পাহৰিব নোৱাৰিলাই....সি কলে হ’ব দিয়া গৰুও মৰিল আৰু পোকো সৰিল....
