এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৭২
অৰণ্য কাণ্ড।
এতমান আপদত তুমি আসি ভৈলা।
প্ৰভুৰ কুশল কহি আমাক জীয়াইলা॥
দুইহাত পাতি সীতা পায়স লৈলন্ত।
মহাৰঙ্গে তাক তিনি ভাগ কৰিলন্ত॥
ৰাম লক্ষ্মণক চিন্তি দুভাগ বঢ়াইল।
এক ভাগ পৰমান্ন আপুনি খাইলা॥
ক্ষুধা তৃষা দূৰ গৈল স্বস্থ ভৈল কায়া।
সতীক আশ্বাসি ইন্দ্ৰ গৈলা নিজ ঠাই॥
ৰামক চিন্তিয়া সীতা থাকিলন্ত তথা।
দণ্ডকা বনৰ কহো ৰাঘবৰ কথা॥
মৃগৰূপ মাৰিচক ৰামে মাৰিলন্ত।
তাৰ অসদৃশ নাদে তবধ ভৈলন্ত॥
ত্ৰাহি ত্ৰাহি লক্ষ্মণ স্বত্বৰে আসিয়োক।
একেশ্বৰে বনত ৰাক্ষসে খাই মোক॥
এহি বুলি মৰিল দাৰুণ নিশাচৰ।
শুনি চিত্ত উৎপাত কৰে ৰাঘৱৰ॥
বেগে প্ৰভু চলি গৈলা আপোনাৰ ঠাৱ।
পাছত শৃগালে কাঢ়িলন্ত চণ্ড ৰাৱ॥
মনত গুণন্ত প্ৰভু পুৰে সৰ্ব্ব কায়।
ৰাক্ষসক মাৰিলোঁ কাঢ়িলে মোৰ ৰাৱ॥
