এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৮৮
অসম-সন্ধ্যা
দেখিলে মাথোন এটি আছে অৱশেষ।
মহিষী অসম-কন্যা ব্ৰহ্ম-নৃপতিৰ
সম্পৰ্কত বদমৰ পিতৃব্য-তনয়া,
ৰূপহীৰো বয়োজ্যেষ্ঠা ভগিনী স্নেহৰ।
পৰে যদি কিবাৰূপে যাব ব্ৰহ্মল’ই
তেৱেই তাৰিব পাৰে এনে বিপদত।
নিৰলে মনতে ভাবি ক’লে বদনক,–
“মোৰ মতে যাওঁ আমি ব্ৰহ্ম দেশল’ই।
আছে তাত বাইদেউ, শুনিলে বিপদ,
নিশ্চিত বিশ্বাস মোৰ, কৰিব সহায়।”
শুনি ক’লে হতাশাৰ সুৰত বদনে,–
“মোৰো তো বিশ্বাস সেয়ে, কিন্তু নিৰুপায়!
ৰুদ্ধ পৰিচিত পথ অসম-ব্ৰহ্মৰ,
অজ্ঞাত অপৰ মাৰ্গ, নাই প্ৰদৰ্শক।
আন্ধাৰত পাৰি দিলে নিমিলে পোহৰ;
আন্ধাৰতে অন্ত হ’ব মন্ত্ৰ জীৱনৰ।”
ৰূপহীয়ে ক'লে,-“এৰি প্ৰাণৰ মমতা,
তথাপিও আন্ধাৰতে নামো শেষ বাৰ;
পালে পাম কেনিবাদি আলোৰ সন্ধান;
নাপালে হেৰাই যাম চিৰকালল’ই,
হেৰাব যাতন-ৰাশি; কিবা ক্ষতি তাত।
কি হ’ব নিশ্চেষ্ট হই ৰাখিলে জীৱন।”
বদনে উত্তৰ তাৰ ন’উ দিওঁতেই
দেখিলে আগতে এক অপূৰ্ব পুৰুষ,
