পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৯৪

৮৬

অসম-সন্ধ্যা

---

বদন অপেক্ষি ৰ’ল বন্ধা সময়ত
দুৱাৰত সুৰক্ষিত লাট ভৱনৰ।
বাৰ্ত্তা পাই বৰলাটে অনালে আদৰি,
জনাই যিৰূপ ৰীতি স্বাগত-ভাষণ,
যাচিলে আসন, সুসজ্জিত প্ৰকোষ্ঠত
নিজ সন্মুখত। সুধিলে সাগ্ৰহে লাটে,—
“অকস্মাৎ সাক্ষাতৰ কিবা প্ৰয়োজন?”
বদনে উত্তৰ দিলে,—“গুৰু প্ৰয়োজন।
আহোম ইংৰাজ মিত্ৰ পূৰ্ব্ব সন্ধি-মতে,
মিত্ৰ ভাব ৰ’ব লাগে সম্পদে-বিপদে।
অসম-ৰাজৰ আজি ভাগ্য-বিপৰ্য্যয়;
কাঢ়ি ল’লে ৰাজ্য বুঢ়াগোহাঁয়ে বলেৰে,
বন্দী স্বৰ্গদেৱ; নাই মুক্তিৰ উপায়!
সিহেতু আহিছোঁ মই হ’ই ৰাজদূত,
সাহায্য বিচাৰি, স্মৰি সন্ধি অতীতৰ।
দুখন ৰাজ্যৰ আমি দুয়ো প্ৰতিনিধি,
উদ্দেশ্য দুয়োৰে একে—ৰাজ্যৰ মঙ্গল।
সিহেতু প্ৰাৰ্থনা মোৰ ৰজাৰ নামত,—
দিব লাগে সেনাদল ৰণত দুৰ্জ্জয়;
যাৰ সাহায্যেৰে সাধি বিনাশ শত্ৰুৰ
পাৰোঁ স্বৰ্গদেৱতাক ৰাখিব পাটত,
নমাই স্বয়ম্ভূ প্ৰভু মস্তকৰ পৰা।”
 বদনৰ কথা লাটে মন পাৰি শুনি
চাই পেৰা-কাকতত নিৰ্ব্বন্ধ সন্ধিৰ,