এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৭৮
অসম-সন্ধ্যা
অকলে বিমূঢ় ভাবে থাকি কিছুকাল,
গৰজিলে পূৰ্ণানন্দে আপোনা-আপুনি,–
“বদন! বদন! তই সৰিলি ইবাৰ;
ছিঙি গলি জাল মোৰ যতনেৰে তৰা;
কিন্তু তই নাভাবিবি ইমানতে তোৰ
হ'ব বুলি প্ৰায়শ্চিত্ত স্বদেশ-দ্ৰোহৰ।
যত দিন পূৰ্ণানন্দ থাকিব জীয়াই,
যত দিন ৰ’ব মোৰ মস্তিষ্ক শীতল,
মুচুকায় যত দিন বাহুৰ শকতি,
তত দিন অসমত নাই স্থান তোৰ।
যিদিনা শোণিত তোৰ বিদ্ৰোহী বুকুৰ
কৰিম তৰ্পণ মই মাতৃ-চৰণত,
সিদিনাহে সিদ্ধি লাভ হ’ব সাধনাৰ;
শেষ অৰ্ঘ্য কৰি দান জননী-পূজাৰ
উজ্জ্বলাম ম্লান-জ্যোতি জনমভূমিৰ।”
ক্ষন্তেক শঁতাই ল’ই, আনিলে মতাই
দূত পাচি পূৰ্ণানন্দে নিজ টোলল’ই
ঘনশ্যাম দিহিঙ্গীয়া নৱ ফুকনক।
নুবুজি উদ্দেশ্য একো প্ৰধান মন্ত্ৰীৰ,
আশঙ্কিত ঘনশ্যাম ৰ’ল সম্মুখত,
কৰি যথা নিয়মেৰে শ্ৰদ্ধা নিবেদন।
পূৰ্ণানন্দে গহীনাই বুলিলে,-“ফুকন!
শুনা অতি দুঃসংবাদ, পলাল বদন
বিদ্ৰোহৰ গুটি সিঁচি, অঙ্কুৰ গজাই,
