পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৮৫

৭৭

নবম সৰ্গ

ক্ৰোধত জ্বলিল যে জ্বলন্ত অগনি।
ব্ৰাহ্মণক তিৰস্কাৰ কৰিলে বিস্তৰ,–
“মহেশ্বৰ! ৰাখিছিলোঁ বিশ্বাস তোমাত,
অচল কৰ্ত্তব্যনিষ্ঠা কৰিছিলোঁ আশা;
কিন্তু তুমি ভাঙি দিলা সোণৰ সপোন।
চকুৰ আগতে গ’ল বদন পলাই,
জ্যোতিহীন নয়নেৰে ৰ’লা তুমি চাই।
এৰিব বিশ্ৰাম সুখ, নিদ্ৰাৰ পৰশ,
নোৱাৰিলা যদি তুমি এৰাতিৰ বাবে,
প্ৰত্যেক পথতে কিয় নথ’লা প্ৰহৰী?
হয় তুমি সংগোপনে চক্ৰীৰ সহায়,
নতুবা নিৰ্ব্বোধ, ভীৰু, অযোগ্য পদৰ।
তোমাৰ উচিত শাস্তি আছিল মৰণ;
কিন্তু দিলোঁ অব্যাহতি, নবধোঁ ব্ৰাহ্মণ;
অতি লঘু শাস্তি দিলোঁ, ভাঙিলোঁ বিষয়া।
সকলো দায়িত্ব আজি কৰি সমৰ্পণ
গুচি যোৱাঁ; দূৰ হোৱাঁ সম্মুখৰ পৰা।”
 প্ৰকম্পিত বাত্যাহত কদলী-সদৃশ
মহেশ্বৰ সন্মুখত প্ৰধান মন্ত্ৰীৰ।
ব’ই গল ধাৰাৰে লোতকৰ ধাৰ;
মূৰ তুলি চাবল’ই নাছিল শকতি
মন্ত্ৰীৰ চকুৰ ফালে অনল সদৃশ।
নিৰ্ব্বাক, নিষ্পন্দ দেহ ব’ই কোনোমতে,
আঁতৰিল অধোমুখে সম্মুখৰ পৰা।