পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৮৪

৭৬

অসম-সন্ধ্যা

---

ততালিকে সমদলে হ’ই অগ্ৰসৰ,
ভেটিলে চাৰিও দিশে বদনৰ ঘৰ।
কিন্তু হায়! শূন্য চোঙ! পলাল হৰিণ
ধূলি মাৰি চোপা লোৱা ব্যাধৰ চকুত।
বিক্ষোভত ফুকনৰ বদন মলিন,
স্নান জ্যোতি নয়নৰ, ঘূৰ্ণিত মস্তক।
হেৰুৱাই বদনক নিজ দৰ্ব্বুদ্ধিত,
অভাবত দীৰ্ঘ দৃষ্টি, সূক্ষ্ম কল্পনাৰ,
স্তব্ধ হ’ল মহেশ্বৰ বজ্ৰাহত-প্ৰায়।
ক্ষন্তেক অচল থাকি, লভি মনোবল,
বাৰ্ত্তা ল’ই সময়ৰ অজ্ঞাত যাত্ৰাৰ,
নাৱে-তৰে চ’উদিশে কৰালে বিচাৰ,
হতাশাতো ক্ষীণ আশা ৰাখি অন্তৰত।
কিন্তু মিছা হল! কায়া তো দূৰৰ কথা,
নেদেখিলে কেৱে ক’তো ছায়া বদনৰ;
নুবুজিলে কিবা হ’ল ক’তে বা লুকাল,
সূৰুযৰ আলোকত প্ৰেত-যোনি-প্ৰায়।
ব্যৰ্থ হ’ল অভিযান; নোলাল বদন।
ভগ্ন আশা, ভগ্নোদ্যম, ভগ্ন হিয়া ল’ই
উলটিল মহেশ্বৰ যোৰহাটল’ই,
দিবল’ই পলায়ন-বাৰ্ত্তা বদনৰ।
 পালে যেবে পূৰ্ণানন্দে অশুভ সংবাদ,
বুজিলে কিদৰে হ’ল ব্যৰ্থ আয়োজন,
পলাল পিঞ্জৰ ভাঙি আহত কেশৰী,