এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৭৪
অসম-সন্ধ্যা
ইদৰে ক্ষন্তেক থাকি ওলাল বদন;
নিজেও তৎপৰ হ’ল যাত্ৰা-উদ্যোগত।
আৰম্ভৰ লগে লগে চতুৰ্থ প্ৰহৰ,
ঢোদৰ দুৱাৰে গ’ই পুত্ৰ দু’টি ল’ই,
বদনে আশ্ৰয় ল’লে নাৱৰ বুকত।
লগত দহোটা ল’লে ধনৰ চন্দুক,
পাঁচোটা লিগিৰ ল'লে অতি সুনিপুণ।
সকলো প্ৰস্তুত হ’ল। এনেতে বদন
নামিল নাৱৰ পৰা কি জানো কি ভাবি!
দ্ৰুতবেগে পালেগ’ই ৰূপহীৰ কাষ।
দেখিলে বইছে ধীৰে শ্বাস ৰূপহীৰ,
চলিছে নাড়ীৰ গতি, মেলিছে নয়ন,
অহা নাই কিন্তু ঘূৰি সম্পূৰ্ণ চেতনা।
আশাৰ সঞ্চাৰ হ’ল, ভাবিলে বদনে
সুস্থ হলে পাব বাৰ্ত্তা ৰূপহীৰ পৰা।
কিন্তু পাই সমাগত বিপদ-সঙ্কেত,
নোৱাৰে অপেক্ষা কৰি কটাব সময়।
তাবি-চিন্তি ৰূপহীকো তোলালে নাৱত;
ভাবিলে বতাহ লাগি শীতল জলৰ।
আহিব চেতনা শীঘ্ৰে, হ’ব সুস্থদেহ,
বুজি ল'ব লাহে-ধীৰে তথ্য ঘটনাৰ।
উঠিল বদন পুনু; দিলে এৰি নাও;
গিৰিপ্ গিৰিপ্ শব্দ উঠিল পানীত
টোপা কাঁড যেন নাও চলিল বেগেৰে,
