পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৮১

৭৩

অষ্টম সৰ্গ

---

দুয়ো পুত্ৰ উপস্থিত হ’ল সন্মুখত।
দেখিয়ে বদনে ক'লে,-“শুনা বোপাহঁত।
ধৰিছে আমাক ছাটি দুৰ্ঘোৰ বিপদে,
নাই ঠাই কালিল’ই এই নগৰত।
এতিয়া দুপৰ ৰাতি। কৰি খৰধৰ,
যাব’ই লাগিব আমি গুৱাহাটী এৰি
ন’উ হওঁতেই পূৰ্ণ তৃতীয় প্ৰহৰ।
নাজানো ভাগ্যই নিয়ে কোন দেশল’ই।
যোৱা জন্মি, কৰাঁ শীঘ্ৰে ব্যৱস্থা নাৱৰ।
সজাবা ভাঙ্গৰ নাও, ল’বা নাৱৰীয়া
আঠ জন সুনিপুণ সাঁতৰ-নিপুণ;
বেগতে ঘাটত যেন থাকেহি প্ৰস্তুত।
পিয়লী, তুমিও যোৱাঁ বিলম্ব নকৰি,
লোৱাগ’ই বহুমূল্য বস্ত্ৰ-অলঙ্কাৰ,
ধন-ৰত্ন যত পাৰা চন্দুক ভৰাই।
নীৰৱে আদেশ মানি গ’ল পুত্ৰদ্বয়।
চিন্তাত নিমগ্ন হ’ই বুলিলে বদনে,–
“পূৰ্ণানন্দ! নোৱাৰিলোঁ! জিতিলা ইবাৰ
কিন্তু এয়ে শেষ ঢাল নহয় জানিবা।
প্ৰাণ ল’ই পাৰোঁ যদি সাৰিব ইবাৰ,
শেষ ঢাল সময়ত খেলিম পুনৰ।
হয় হ’ব বদনৰ অস্তিত্ব বিলোপ;–
নহলে তোমাক কৰি সবংশে নিধন,
ল’ম এই লাঞ্ছনাৰ পূৰ্ণ প্ৰতিশোধ।”