এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৭১
অষ্টম সৰ্গ
ভাবিলে বদনে দেখি-হ’ব পাৰে দূত,
শুভ কি অশুভ কিবা আহিছে সংবাদ;
স্পন্দিত বক্ষেৰে ৰ’ল আগমনলই।
মুহূৰ্ত্ততে অশ্বাৰোহী চাপিল ওচৰ;
হঠাৎ আগতে দেখি বৰফুকনক
নামিল ঘোঁৰাৰ পৰা সন্ত্ৰস্ত ভঙ্গীৰে;
কৰিলে সাষ্টাঙ্গে সেৱা নিলগৰে পৰা।
কিন্তু ই কি! আৰোহীৰ হঠাতে কি হ’ল!
ঢলি গল! পৰি গ’ল! হ’ল ধৰাশায়ী!
প্ৰহৰীৰে স’তে তুলি ধৰাধৰিক’ই
দেখিলে বদনে শ্বাসহীন আৰোহীৰ।
আড়ষ্ট শৰীৰ। ততালিকে বহুজন
হল সমবেত, বিপদ-সঙ্কেত শুনি;
ঢালিলে শীতল জল, কৰিলে শুশ্ৰুষা।
কিন্তু হায়! নুলটিল বিলুপ্ত চেতনা
অবিজ্ঞত হতভাগ্য অশ্ব-আৰোহীৰ!
ঘৰ্ম্মসিক্ত পৰিচ্ছদ কৰালে মোচন
চিকিৎসকে, শেষ চেষ্টা কবিবৰ মনে।
কিন্তু ই কি! প্ৰহেলিকা। উন্মুক্ত বক্ষই
স্বৰূপ প্ৰকট কৰি অশ্ব-আৰোহীৰ
দেখুৱালে অভ্যাগত নহয় পুৰুষ,
পীন-পয়োধৰা নাৰী নবীন-যৌবনা৷
প্ৰদীপৰ আলোকত দেখিলে বদনে
সংজ্ঞাহীন কন্যাসমা গাভৰু ৰূপহী;
