এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৭০
অসম-সন্ধ্যা
“পূৰ্ণানন্দ, বদন ফুকন, ঠাই নাই,
—ঠাই নাই দুজনৰ এই অসমত।
এজনৰ নিশ্চিত মৰণ। কোনে জানে—
কোন সেই জন! কাৰ ভাগ্য সুপ্ৰসন্ন!
কাৰ প্ৰতি বিষপূৰ্ণ কটাক্ষ মৃত্যুৰ!
মগ্ন থাকি কিছু কাল নীৰৱ চিন্তাত,
আক’উ উঠিল ক’ই,—“আজিও নাহিল
বাৰ্ত্তাবাহী কোনো জন উজনীৰ পৰা।
সম্ভব নৰ’ল গুপ্ত চক্ৰান্ত আমাৰ;
সম্ভব সদলে ধ্বংস হ’ল সৎৰামৰ।
তেন্তে? তেন্তে—মোৰ পাল পৰিব ইবাৰ।
টানিছে দুফালে মোক জীবনে-মৰণে,
কোন হাৰে, কোন জিকে, কোনে দিব ক’ই!”
উদ্বেগত উদ্দেশ্যৰ আঁত হেৰুৱাই,
নাপাই বিচাৰি বাট, দেখি অন্ধকাৰ
ওলাল বদন বাজ কিবা ভাবি গুণি;
চঞ্চল গতিৰে গ’ই পালে পুৰ-দ্বাৰ।
প্ৰহৰীয়ে সেৱা কৰি মেলিলে কপাট।
শুক্লা দশমীৰ জোনে হাঁহে আকাশত;
ধৱল কিৰণে তাৰ জিলিকাই ধৰা।
বাহিৰ ওলাই চাই দেখিলে বদনে,—
পিঠিত আৰোহী ল’ই বিদ্যুৎ গতিৰে
সমাগত তুৰঙ্গম সম্মুখৰ পৰা,
আলাসতে উৰি যেন পক্ষী গৃহমুখী।
