পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৭৩

৬৫

সপ্তম সৰ্গ

কেচুৱাৰে পৰা দুয়ো ডাঙৰ দীঘল;
পিতাৰ স্নেহৰ ভাগ দুয়োৰে সমান।
মাজতে বিচ্ছেদ মাথোঁ থাকোঁতে আঁতৰি
গুৱাহাটী নগৰত পিতাৰ লগত।
পিতাৰ জীৱন আজি ঘোৰ সঙ্কটত;
ধৰা পৰে যদি তেওঁ মিলিব মৰণ;
জানিও কৰ্ত্তব্য মোৰ নোৱাৰো পালিব।
পিতাৰ বিৰোধী মোৰ নিজ গুৰুজন,
কি দৰে বাতৰি দিওঁ! শক্তিহীনা মই।
কোনেবা কৰিব সাহ এই নগৰত।
লবল’ই কাৰ্য্যভাৰ বিৰুদ্ধে মন্ত্ৰীৰ!”
 “নেদেখোঁ উপায় একো,”–ক’লে ৰূপহীয়ে,
তথাপি নিশ্চেষ্ট হ’ই নোৱাৰি থাকিব,
দেখিও আসন্ন মৃত্যু, নিৰ্জ্জীৱৰ দৰে।
হয়তো নহব একো চেষ্টাৰ সুফল,
হয়তো হেৰাব প্ৰাণ পথৰ মাজত,
তথাপি বিৰুদ্ধে তাৰ লাগিব যুঁজিব।
আহাঁ আমি পাৰি দিওঁ উত্তাল সিন্ধুত।
পাৰোঁ যদি উত্তৰিম উজ্জ্বল তীৰত;
নোৱাৰিলে শেষ হ’ব তীব্ৰ জ্বালাময়
সংসাৰৰ অভিনয় চিৰদিনল’ই।”
 পিজৌৱে সুধিলে,-“মই কি কৰিব লাগে?
বুজা নাই মৰ্ম্ম একো তোমাৰ কথাৰ।”
 ৰূপহীয়ে ক’লে,-“লিখাঁ দেউতাৰাল’ই