এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৪
অসম-সন্ধ্যা
জানিছোঁ তোমাৰো ভাগ্য ঘোৰ আন্ধাৰত,—
প্ৰাণান্তক বিপদত পিতাৰা তোমাৰ।
যদিহে নোৱাৰা দিব বাতৰি বেগাই
পৰিব জালত তেওঁ হেৰুৱাব প্ৰাণ।
যদিও গোপন, মোৰ নহয় অজ্ঞাত,
পুৱাতেই যাব সেনা গুৱাহাটীল’ই;
বলেৰে কৰিব বন্দী বৰফুকনক।
বিচাৰত যিবা হ’ব জানা তো নিজেই।”
ৰূপহীৰ কথা শুনি শোকাকুল হ’ই
সম্মুখত দেখি মহা প্ৰলয়ৰ বান,
দেউতা! দেউতা! বুলি আৰ্ত্তনাদ কৰি,
পৰিল পিজ’উ ঢলি সংজ্ঞা হেৰুৱাই।
লিগিৰীয়ে পানী আনি ঢালিলে মূৰত
ৰূপহীয়ে ধীৰে ধীৰে কৰিলে ব্যজন।
লাহে লাহে সুস্থ হ’ই বহিল পিজ’উ।
ৰূপহীয়ে ক’লে পুনু কৰি তিৰস্কাৰ,—
“বিপদত ধৈৰ্য্য ধৰা বীৰৰ লক্ষণ।
নিজকে নোৱাৰা যদি ৰাখিব সংযত,
কি দৰে সহায় তুমি হ’বা পিতাৰাৰ!
জালত পৰাৰ আগে বৰফুকনক
গোপনে সতৰ্ক কৰা কৰ্ত্তব্য তোমাৰ।”
পিজৌৱে সাবটি ধৰি ক’লে ৰূপহীক,—
“ৰূপহী! তুমিয়ে মোৰ চিৰলগৰীয়া;
একেটি বংশতে জন্মি হলোঁ একেলগে
