পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৭১

৬৩

সপ্তম সৰ্গ

ওৰেষাই ক’লে,-“তাৰ নাপাওঁ সম্ভেদ,
হোৱা নাই আলোচনা প্ৰকাশ্য সভাত,
মন্ত্ৰীৰ বাহিৰে লক্ষ্য অজ্ঞাত আনৰ।”
“আপুনি কি ভাবে?”—পুনু পিজৌৱে সুধিলে।
ওৰেষাই ক’লে,-“একো নোৱাৰোঁ ভাবিব,
জানা তো মনৰ গতি দুৰ্ব্বোধ্য পিতাৰ।
সময়ত পাবা গম কোন সোঁত বয়।”
 এনেতে আহ্বান পাই প্ৰধান মন্ত্ৰীৰ,
অশান্ত প্ৰাণেৰে গ’ল ওৰেষা ওলাই।
অজ্ঞাত ভবিষ্য ভাবি নিজ জনকৰ
পিজউ ওপঙি গ’ল চিন্তা-প্ৰৱাহত।
হঠাৎ ৰুধিলে গতি লিগিৰীয়ে আহি
ৰূপহীৰ আগমন-বাতৰি জনাই।
গাভৰুৱে ৰূপহীক আনি সমাদৰে,
বহুৱাই ওচৰত সুধিলে সংবাদ,
যথাৰ্থ উত্তৰ তাৰ দিলে ৰূপহীয়ে।
বুকুত আঘাত ল’ই সমবেদনাৰ
পিজৌৱে সান্ত্বনা দিলে সাদৰী মাতেৰে,—
“বৰ দুখ পালোঁ শুনি শোকৰ বাতৰি,
কিন্তু কি কৰিম! নাই শক্তি গুচাবৰ!
ভবিষ্যৎ আশা ল’ই থাকাঁ বাট চাই,
কি জানিবা ঘূৰি যায় ভাগ্যৰ চকৰি!”
 ৰূপহীয়ে ক’লে,-“মিছা! নুঘূৰে, নুঘূৰে!
জানো মই ভবিষ্যৎ, জানো ভাগ্য মোৰ;