এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬০
অসম-সন্ধ্যা
ৰজাৰ ভগিনী এওঁ, স্বভাব-চপলা,
সততে কলহপ্ৰিয়া অপ্ৰিয়ভাষিণী।
আছিল প্ৰথমে ভাৰ্য্যা মৰঙ্গিখোৱাৰ;
নোৱাৰি গুচাব পিচে প্ৰাণৰ পিয়াং,
অতৃপ্ত কামনা ল’ই তৃপ্তি-সন্ধানত,
আপোন ইচ্ছাত ছিঙি বিবাহ-বন্ধন
কৰিলেহি ওৰেষাক আত্ম সমৰ্পণ।
সিমানতো প্ৰতিকূল ইচ্ছা বিধাতাৰ
নহ’ল কামনা পূৰ। পিজৌৰ লগত
হ’ল যেবে পৰিণয় ওৰেবানাথৰ,
মাজু আইদেউ হ’ল পুনৰ বাউলী
দগ্ধ হ’ই দিনে দিনে ঈৰ্ষ্যা-অগণিত।
সেইহে সততে সৃষ্টি কৰি আহুকাল
তোলে শান্তি-সৰসীত অশান্তিৰ ঢ’উ।
নালাগে তথাপি তাত সৰলা পিজ’উ;
বিশ্বৰ সৌন্দৰ্য্য চাই আপোন মনেৰে
সন্তোষৰ হাঁহি মাৰি আপুনি বিভোল।
আজিও সন্ধিয়া চাই সুনীল আকাশ
হীৰক-খচিত যেন চন্দ্ৰাতপখনি,
নিৰখি আঁচল তুলি সুৰভি বিলাই
লয়-লাসে নৃত্য কৰা কুসুমৰ ৰূপ,
ভ্ৰমৰৰ গুঞ্জনৰ তালত মিলাই
বিৰিঙায় অন্তৰৰ সুমধুৰ সুৰ।
হঠাৎ সপোন ভাঙি, দাঙি সম্মুখত
