এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৫৭
ষষ্ঠ সৰ্গ
মৰণক সঙ্গী কৰি, শেষ চেষ্টা কৰি
পাৰোঁ নে কৰিব চাওঁ অসাধ্য সাধন।”
স্তব্ধনেত্ৰে চাই মাত্ৰ ক'লে স্বৰ্গদেৱে,–
“কৰক ঈশ্বৰে পূৰ্ণ কামনা তোমাৰ।”
তেতিয়া চৌপাশে মেলি ক’লা চুলিতাৰ
নামিছিল বিভাবৰী ধীৰ গতি ধৰি
লাহতী ধোপাৰ ফুল সিঁচি আকাশত।
ল’ই সেই আবৰণ কৰি আভৰণ,
চাপিল ৰূপহী কাষ মন্ত্ৰী-ভবনৰ
সন্ত্ৰস্ত গতিৰে নৈশ অভিসাৰিকাৰ।
দেখিলে দূৰৰ পৰা এনে সময়ত
মন্ত্ৰীৰ টোলৰ পৰা ওলোৱা বাহিৰ
দুজন পুৰুষ, দুয়ো ৰাজকৰ্ম্মচাৰী।
গছৰ ছায়াৰ পৰা কৰি নিৰীক্ষণ
চিনি পালে ৰূপহীয়ে ফুকন দুজন–
নাওবৈচা-পৰ্ব্বতীয়া মগ্ন আলাপত।
বিদায়-বেলিকা কোৱা শেষ কথা ফাঁকি
অকস্মাৎ ৰূপহীৰ পৰিল কাণত।
নাওবৈচা ফুকনক ক'লে মহেশ্বৰে,–
“অলক্ষিতে হ’ব লাগে যাত্ৰা অৰুণৰ;
থাকে যেন পূৰ্ব্বে তাৰ সকলো সজ্জিত।
কথা শুনি ৰূপহীয়ে কৰিলে ঠাৱৰ,–
বদনক ধৰিবৰ এয়ে অভিযান।
মহেশ্বৰ পৰ্ব্বতীয়া ফুকনে নিশ্চয়
