পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৬৩

৫৫

ষষ্ঠ সৰ্গ

---

ওলাল হৃদয় ভেদি সুদীৰ্ঘ নিঃশ্বাস;
ৰুদ্ধকণ্ঠে সমাসীন ৰ'ল চিত্ৰৱৎ।
দগুৱতে ৰূপহীয়ে ক'লে,-“স্বৰ্গদেৱ!
শুনিছে সকলো৷ কি হ’ব দাসীৰ দশা?”
স্বৰ্গদেৱে ক'লে,-“মই কি দিম উত্তৰ!
আজি মই পিঞ্জৰত আৱদ্ধ কেশৰী,
অন্তৰত তীব্ৰ দাহ, সঙ্কল্প বিফল,
ভাবনাত ছিগি যায়, গ্ৰন্থি হৃদয়ৰ;
প্ৰতীকাৰ কৰিবৰ কি আছে শকতি।
ইমানে সান্ত্বনা মাথোঁ,-বন্ধুৰ জীৱন
যোৱা নাই দংশনত কাল-ভুজঙ্গৰ।
অজ্ঞাত ভৱিষ্য যদি কৰে পৰিত্ৰাণ,
হ’ব পাৰে কেতিয়াবা পুনৰ মিলন;
ধৈৰ্য্য ধৰি, আশা লই, থাকাঁ প্ৰতীক্ষাত।”
 শুনি ক'লে ৰূপহীয়ে,-“কিন্তু স্বৰ্গদেৱ!
নামানে সমূলি মোৰ অন্তৰে প্ৰত্যয়
ৰাখিব জীৱন বুলি প্ৰধান শত্ৰুৰ,
পূৰ্ণানন্দে নিৰাপদে দীৰ্ঘ দিনলই।
নিশ্চিত ধাৰণা মোৰ,-পাঙিছে মন্ত্ৰীয়ে
শেষ শাস্তি বিধানৰ গুপুত উপায়।”
 ৰূপহীৰ কথা শুনি ৰজাৰ মনত
জাগিল অচিন্ত্য এটি আশঙ্কা দাৰুণ,
ম্লান হ’ল পলকতে জ্যোতি নয়নৰ।
চিন্তাক্লিষ্ট ললাটেৰে ৰ’ই জড়প্ৰায়