পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৫৯

৫১

পঞ্চম সৰ্গ

---

বিহিত ব্যৱস্থা-তাৰ কৰ্ত্তৱ্য চ’ৰাৰ।”
 নীৰৱ নিশ্চল হ’ই ৰ'ল সৎৰাম।
একেৰাহে চাই বৰগোহাঁয়ে সুধিলে,-
“জানা তুমি, চাৰিঙ্গীয়া ফুকন সৎৰাম।
অভিযোগ গুৰুতৰ বিৰুদ্ধে তোমাৰ;
কৰিছিলা ষড়যন্ত্ৰ, ছলনাৰে ছলি
প্ৰাণ লবল’ই তুমি প্ৰধান মন্ত্ৰীৰ;
আমাৰ হাতত আছে সকলো প্ৰমাণ।
কোৱা যদি আছে কিবা বক্তব্য তোমাৰ।
 নুমাওঁ নুমাওঁ হোৱা চাকিৰ নিচিনা
সৎৰামৰ হ’ল যেন চেতনা সঞ্চাৰ,
অবজ্ঞা-জড়িত কণ্ঠে কলে ৰূক্ষ স্বৰে,-
“কাক ক'ম। কিবা কম। কোনেবা শুনিব!
নাই ৰজা, গুচৰীয়া নিজে বিচাৰক,
বিচাৰৰ ই যে এক ব্যঙ্গ অভিনয়!
কি হ’ব ইয়াত কৰ অৰণ্য-বোদন।”
 “সঁচা তেন্তে অভিযোগ কৰিছা স্বীকাৰ?–
গহীনাই বৰপাত্ৰ গোহায়ে সুধিলে।
 সৎৰামে উত্তৰ দিলে,—“ৰাজভক্ত মই,
কামনা কৰিব পাৰোঁ ৰজাৰ মঙ্গল;
ক্ষতি হলে তাত কোনো ৰাজ বিদ্ৰোহীৰ
অপৰাধ বুলি তাক নকৰোঁ স্বীকাৰ;
বোলক যিহকে বোলে স্বাৰ্থপৰ দলে।”
 শুনি ক’লে পূৰ্ণানন্দে,-“কি হ’ব সুধিলে!